Η απάντηση είναι πολύ απλή – και την έχω χτίσει με τσιμέντο στο τέλος του άρθρου.
Αλλά υπάρχουν διάφοροι λόγοι που αυτό συνέβη, λόγοι που μπορεί να είναι και ωραία συμπεράσματα για την ίδια την φύση του “ντυσίματος”. Οι λόγοι, και η διαδικασία που με έφεραν ως εδώ, έχουν ως εξής…
Γιατί ξεκίνησα να γράφω για τα ρούχα;
Η πρώτη φορά που έγραψα για το ντύσιμο ήταν σε ένα ποστ σχετικά με τα στυλιστικά παραπτώματα των φοιτητών. Και αλήθεια, πρέπει να ήταν κάπως αγχωτικό για μένα, να ετοιμάζομαι να βγάλω στη φόρα την (διαφορετική) άποψή μου για ένα θέμα με το οποίο δεν είχα ξανά ασχοληθεί.
Ήμουν κάπου τρίτο έτος τότε, σε μια δυνατή μεταβατική περίοδο, κάπου στο ολοκληρωτικό τέλος της πρώτης μου μεγάλης σχέσης.
Ξέρετε, κάποια πράγματα, όπως η πρώτη μεγάλη σχέση, σε αλλάζουν πολύ – αλλά περισσότερο σε γεμίζουν με σπόρους αλλαγής που τελικά φυτρώνουν μονάχα έξω από την σχέση την ίδια.
Έπρεπε, λοιπόν, να χωρίσω, για να βρω ξανά μέσα μου την ανάγκη για αλλαγές. Μια μεγάλη αλλαγή που φέρνει τις υπόλοιπες. Ο σπινθήρας για το ξεκίνημα της μηχανής. Το πιάνετε το νόημα.
Ήμουν πια 20 χρονών, στα καλύτερα μου χρόνια όπως λέμε, και ήθελα να βελτιώσω τον εαυτό μου σε ότι είχα τον έλεγχο. Και είχα ένα συγκεκριμένο στόχο: Την εικόνα ενός εικοσάρη που ξέρει να ζει τη ζωή του καλά, που δημιουργεί πράγματα, αλλά ξέρει να ντύνεται και ωραία.
Για να γίνω, λοιπόν, αυτός ο “νεαρός άντρας” που ήθελα, έπρεπε να ξεπεράσω οποιοδήποτε κατάλοιπο του πρωτοετή είχε μείνει στάσιμο (για προφανείς λόγους) ως τότε.
Ένας μεγάλος φιλόσοφος είχε κάποτε πει: “Όταν μια γυναίκα χωρίζει, αλλάζει τα μαλλιά της. Όταν ένας άντρας χωρίζει, αλλάζει την ψυχή του”.
Γιατί κάθισα και διάβασα για τα ρούχα;
Όταν αποφασίζω να κάνω κάτι, θέλω να το κάνω καλά.
Έτσι, πριν προσπαθήσω να αλλάξω το ντύσιμό μου, άρχισα να καταβροχθίζω οποιοδήποτε άρθρο υπήρχε για το αντρικό ντύσιμο, τόσο στο ίντερνετ, όσο και σε ξένα περιοδικά που πολλές φορές πλήρωνα ακριβά.
Βλέπετε, είχα μια γενική ιδέα για το πως θα ήθελα να ντύνομαι, αλλά ενώ πάντα νομίζεις πως κάτι είναι εύκολο, στην πραγματικότητα η απόσταση από τη θεωρία ως την πράξη είναι μακρινή και απαιτεί μελέτη, προσπάθεια και πολλά λάθη.
Οπότε συνέχισα να διαβάζω, αρχίζοντας να αγοράζω που και που μερικά νέα κομμάτια, κάνοντας πειραματισμούς και βγαίνοντας πολύ συχνά από το comfort zone μου.
Θυμάμαι τον 20-χρονο εαυτό μου να βγαίνω για καφέ με πουκάμισο σε καθημερινή βάση, για να τεστάρω το κατά πόσο μπορώ να είμαι άνετος με τέτοιο ντύσιμο (μετά από μερικές βδομάδες έγιναν δεύτερη μου φύση). Η την πρώτη φορά που έβαλα κόκκινο παντελόνι, και αισθανόμουν λες και στεκόμουν γυμνός στο κέντρο του γεμάτου ΟΑΚΑ (ίσως γυμνός στο ΟΑΚΑ να αισθανόμουν και λιγότερο άβολα). Υπήρξαν και ντυσίματα που τώρα γελάω μαζί τους – αλλά τότε ήταν μια προσπάθεια να ξεπεράσω τα όρια της άνεσής μου.
Έτσι ακριβώς το έβλεπα: Σαν ένα ακόμη challenge.
Για μένα το να βάλω ένα blazer ήταν μια άσκηση κόντρα στον εσωτερικό φόβο της διαφοροποίησης. Εξάλλου, ποτέ δεν ήμουν από τους natural “στυλάτους” τύπους, όπως π.χ. το μαγκάκι ο αδερφός μου, ή κάτι τύποι που μπορούν και φοράνε εκείνα τα παράλογα swag μπλουζάκια και ηλίθια baseball καπέλα και βγαίνουν για καφέ σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Όπως κάθε βήμα για αλλαγή, ποτέ δεν μου ήταν εύκολο στην αρχή.
Γιατί έκανα blog για ρούχα;
Εκείνον τον καιρό είχα επηρεαστεί πολύ από τα ξένα menswear blog (χάσταγκ menswear φάση) που βρίσκονταν στην άνθησή τους, ενώ στα Ελληνικά δεν υπήρχε τίποτα, πέραν από ξέχωρα άρθρα σε γενικής θεματολογίας site που ακολουθούσαν την ανόητη αισθητική του Ελληνικού Esquire: Πρότειναν δηλαδή τα κλισέ κομμάτια του κλασσικού αντρικού ντυσίματος, σε ένα κοινό που δεν έχει τον παραμικρό λόγο να φορέσει κοστούμι.
Έτσι, είπα να (προσπαθήσω να) γεμίσω το κενό: Να φτιάξω ένα blog για το αντρικό ντύσιμο, στα Ελληνικά, το οποίο θα έχει ποιοτικό περιεχόμενο, που να προσφέρει value, στο οποίο θα μοιραζόμουν δομημένα όποια γνώση μάζευα από όλα τα ξένα blog που διάβαζα κι εγώ.
Γιατί βαρέθηκα να γράφω για ρούχα;
Υπάρχει ένα περίεργο πράγμα με εμάς τους άντρες. Ο Μουρακάμι λέει σε ένα βιβλίο του: «Το να κάνεις έρωτα με μια γυναίκα μπορεί κάποιες φορές να φαίνεται σαν το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, ενώ άλλες σαν κάτι εντελώς καθημερινό και ασήμαντο».
Πριν “ρίξεις” μια γυναίκα, μπορεί αυτή να σημαίνει τα πάντα για σένα, αλλά από τη στιγμή που τα καταφέρεις και μετά, το να συνεχίσεις να έχεις ενδιαφέρον γι’ αυτή είναι ένας νέος αγώνας που θα πρέπει να δώσεις κόντρα στη βαρεμάρα του δεδομένου.
Όταν καταφέρεις να κάνεις αυτό που πραγματικά ήθελες, τότε χάνεται και οποιαδήποτε σύνδεση μαζί του.
Ακριβώς έτσι, όταν κατάφερα να καταλάβω τι μου άρεσε σχετικά με το ντύσιμο και τι όχι, όταν συνειδητοποίησα τους βασικούς του κανόνες και το που μπορούσε να με βοηθήσει ως εργαλείο (και που όχι), τότε, πολύ απλά, έχασα την όρεξη μου να γράφω γι΄ αυτό.
Όπως και σταμάτησα γενικά να ψάχνω και να αγοράζω καινούρια ρούχα.
Από τη στιγμή που έχω τα λίγα της βασικής ντουλάπας, είμαι καλυμμένος.
Δεν με ενδιαφέρει να κάνω εντύπωση – με ενδιαφέρει τα ρούχα μου να μεταφέρουν κάποιες λίγες πληροφορίες για το ποιος είμαι και πως σκέφτομαι (τα ρούχα ως “γλώσσα επικοινωνίας” δηλαδή) και κατά τα άλλα να είναι πρακτικά και να με κάνουν να αισθάνομαι άνετα.
Τα ρούχα, ως αυτοσκοπός, έγιναν για μένα ο λόγος να τα παραγνωρίσω και να δω την αφέλεια μιας κουλτούρας που βάζει τα ρούχα και τις φίρμες στο επίκεντρο.
Παρένθεση-1: Προσωπικά, στον πούτσο μου αν ο Alexander Wang έφτιαξε ρούχα με τα H&M. Φυσικά τα είδα, φυσικά με ενδιαφέρει σαν “μάθημα marketing”, αλλά ήταν άσχημα, και ο μόνος λόγος που πούλησαν είναι επειδή τα αγόρασαν fashion bloggers για να βγουν φωτογραφία με αυτά.
Παρένθεση-2: Η φωτογραφίες από την καμπάνια του Wang (παρακάτω) με εκείνο το θεϊκό μοντέλο είναι μαγευτικές. Έχασα τα λόγια μου.
“Να ένα από τα ωραία της βιομηχανίας των ρούχων.”
Και το blogging για τα ρούχα, μετά από ένα σημείο, άρχισε να μου προκαλεί αναγούλα, αφού το συνδύαζα στο μυαλό μου με τους χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες τυπάκους και κοπέλες που βγάζουν όλη μέρα φωτογραφίες τον εαυτό τους για να γίνουν οι επόμενοι (ξέρω-γω) Gallagher ή Bryan Boy.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν ενδιαφέρονται για μια προσέγγιση στα ρούχα, αλλά για μια δικαιολογία για να βάζουν τη φάτσα τους στο ίντερνετ. Και πάντα δέκα φωτογραφίες με το ίδιο outfit – μη χάσουμε την κάθε τους καλή γωνία.
Και άσε που μετά από λίγο οι αισθήσεις σου λεπταίνουν και μαζί με το “περιτύλιγμα” θες να βλέπεις και την ουσία των πραγμάτων. Χέστηκα για το καλό κοστούμι ή την αλά-Kanye West swag στυλάρα αν στη ζωή σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αν το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να ντύνεσαι καλά, φτάνεις μονάχα μέχρι το επίπεδο από εκείνους που στα νησιά των 80s τους λέγανε “καμάκια”.
Γελάω με αυτά, και δεν θέλω να είμαι κομμάτι τους. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που το έχουν κάνει πολύ καλά, το blogging για τα ρούχα, την αρθρογραφία για τα ρούχα.
Και αν βάλουν μια-δυο, δέκα φορές τη φάτσα τους για το ψώνιο, δεν πειράζει. Όλοι είμαστε ψώνια με τον τρόπο μας. Τουλάχιστον, να έχει value αυτό που λες. Τουλάχιστον, ο Jesse Thorn, η ο Fabio Attanasio έχουν ξεκάθαρη, διαφορετική άποψη και τη μοιράζονται με επίπεδο.
Έχουμε γενικά λόγους για να μιλάμε για το ντύσιμο, ειδικά για τους άντρες. Έχουμε πολλούς λόγους για να μιλάμε για τα υφάσματα που δημιουργούν την εικόνα μας κατά 80% (σε επιφάνεια).
Έχουμε πολλούς λόγους να μιλήσουμε για αυτή τη χαμένη γλώσσα που οι πατεράδες μας (συνήθως) δεν μπορούν να μας τη διδάξουν, μια γλώσσα που όπως αυτή που μιλάμε, η τη γλώσσα του σώματος, μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ του να μας πάρουν στα σοβαρά ή όχι, του να κάνουμε μια συμφωνία η όχι, του να γνωρίσουμε τον έρωτα της ζωής μας ή όχι.
Καλώς η κακώς, παίζει ρόλο. Γι΄ αυτό και υπάρχει λόγος να γράφουμε για το ντύσιμο.
Αυτό το λέω για να το δω και ο ίδιος. Ίσως, τελικά, γι’ αυτό να μην γράφω πια για το ντύσιμο. Γιατί δεν έχω κάτι να πω. Γιατί βαρέθηκα.
Αλλά αυτή ήταν πάντα μια καλή συμβουλή: Το να μη μιλάς αν δεν έχεις κάτι να πεις.
Μα, περισσότερο, νομίζω πως είναι πια και καιρός να “φτιάξω”. Το να λες και να γράφεις, έχει τον ρόλο του, αλλά, πως να το κάνουμε, ίσως ούτε κι αυτό να είναι αυτοσκοπός.
Αυτά.
(ps. Και φυσικά, όλο αυτό δε σημαίνει ότι σταματάω να γράφω για τα ρούχα εντελώς. Είπαμε…)
Η Checklist είναι ένα δι-εβδομαδιαίο newsletter για την παραγωγικότητα, τους στόχους, τη ζωή στο εξωτερικό, τη διαχείριση του χρόνου και ότι επηρεάζει τη ζωή μας.
Γίνε μέλος μαζί με 800+ αναγνώστες για να λαμβάνεις την Checklist στο email σου.
Η κάνε κλικ εδώ για να μάθεις περισσότερα.
Comment: