Bang to Ιωάννινα: Τρέχοντας στον Μπιζάνιο Δρόμο 2013.

Τρέξιμο: Για το πόσο το αγαπάω έχω μιλήσει στο παρελθόν, αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν το είχα δει ανταγωνιστικά. Έτρεχα απλά για τον χαβαλέ μου, με έναν καλό ρυθμό αλλά σίγουρα μακριά από χρόνους επιδόσεων.

Έφτασε, όμως, και η μέρα που αυτό θα άλλαζε: Ο Μπιζάνιος Δρόμος στα Ιωάννινα, μια διαδρομή 11.3 χιλιομέτρων, από τα ΙΚΕΑ (περίπου) μέχρι την νομαρχία. Και 11 χιλιόμετρα δεν είναι κάτι το πολύ σπουδαίο για έναν άνθρωπο που αθλείται, αλλά αν έχεις την παραμικρή αίσθηση ανταγωνιστικότητας τότε μπορεί και να γίνει.

Στην αρχή είσαι όσο πιο φασκιωμένος γίνεται λόγω κρύου – με το που ξεκινάς να τρέχεις, όμως, θέλεις να τα πετάξεις όλα. Μιλάμε, έσκαγα από τη ζέστη…

Μπροστά στην Ακαδημία, περιμέναμε (μαζί με πολύ κόσμο) τα λεωφορεία που θα μας πήγαιναν στο Μπιζάνι.

Δεν είχα σκοπό (ούτε κι ελπίδα) να κάνω χρόνο. Μια καλή επίδοση ενός πραγματικού αθλητή θα ήταν γύρω στα 45 λεπτά – εγώ θα αρκούμουν στο να μείνω κάτω από την ώρα. Έτρεχα τακτικά, ήμουν σε αρκετά καλή κατάσταση, τι στο διάολο;

Και μπορεί ο αγώνας να ήταν κάτι καινούριο για μένα, αλλά η συγκεκριμένη διαδρομή είχε ιστορία: Πριν από 100 ακριβώς χρόνια, ένας δρομέας έτρεξε από τα οχυρά του Μπιζανίου μέχρι την πόλη των Ιωαννίνων για να μεταφέρει το μήνυμα της απελευθέρωσης. Ουσιαστικά, αναβιώναμε την παλιότερη διαδρομή – απόλυτα πετυχημένα, μάλιστα, αφού η συμμετοχή ήταν τεράστια (πάνω από 600 συμμετέχοντες) και το κέντρο της πόλης γέμισε ζωή. Όμορφα.

Στον αγώνα μπορούσες να γραφτείς είτε μόνος σου, είτε ως μέλος κάποιας ομάδας: Εγώ ήμουν, φυσικά, με την ομάδα του Απολλωνείου, του γυμναστηρίου που είχα αγαπήσει από το πρώτο μου έτος.

Ξυπνήσαμε κατά τις 8:00 και περιμέναμε μπροστά στην ακαδημία τα λεωφορεία που θα μας πήγαιναν στο Μπιζάνι. Όταν φτάσαμε εκεί, κάναμε λίγο ζέσταμα, αλλά κυρίως μιλούσαμε με γνωστούς που πετυχαίναμε και χαβαλεδιάζαμε προβλέποντας τους χρόνους μας.

Δεν περίμενα να πετύχω τόσους γνωστούς, πάντως. Δεν είχα ιδέα ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι τρέχουν – και αυτό με έκανε να χαρώ.

Στην εκκίνηση είχε απλά μια στημένη τέντα – η αστυνομία, όμως, έκλεισε όλο τον δρόμο για εμάς, πράγμα απίθανα σωστό.

Η οικογένεια Εμεξεζίδη ετοιμάζεται για μεγάλες διακρίσεις. Για το κρύο φόρεσα ένα Under Armour ισοθερμικό κάτω από το T-Shirt, το οποίο μετά από μερικά χιλιόμετρα αποδείχθηκε πιο ζεστό απ’ ότι έπρεπε.

Εδώ ο φίλος (και συναθλητής) Φώτης, επιδεικνύει την δύναμή του σηκώνοντας τον βαρύτερο μάγκα της πιάτσας…

Στις 11:00 δόθηκε το σήμα για εκκίνηση. «Φώτη, μετά τον τερματισμό θα πάω για καφέ, οπότε θα σε περιμένω Motley…» είπα γελώντας. Ναι, έκανα πλάκα, αλλά είχα και λόγους να πιστεύω ότι θα το τρέξω σε λογικά καλό χρόνο.

Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι με έκαιγαν τα “καλάμια” μου, πιθανότατα λόγω της έντονης προπόνησης που έκανα στην πυγμαχία και, φυσικά, επειδή δεν είχα προετοιμαστεί αρκετά. Από το πρώτο χιλιόμετρο κιόλας, αναγκάστηκα να σταματήσω στην άκρη του δρόμου για να αντέξω τον αφόρητο πόνο. Ντροπή…

Και άιντε να με περνάνε γριές και κοριτσάκια… Καταριόμουν την τύχη μου, έβριζα. Ήξερα πως θα είχα σημαντικό πρόβλημα στη διαδρομή, σκέφτηκα ακόμη και να τα παρατήσω – αλλά, όχι. Εγώ θα έβαζα τα δυνατά μου, κι ότι γινόταν.

Και πιέστηκα, έτρεξα πάνω από τον πόνο, στην αρχή πολύ δύσκολα, μετά ανεκτά. Τρίτο χιλιόμετρο, έντονο τράβηγμα. Σταμάτησα πάλι, περπάτησα λίγο και ύστερα ξανάδωσα. Πολλοί συναθλητές παραξενεύονταν να βλέπουν έναν τύπο να τους προσπερνάει και μετά να σταματάει, μια, δύο, τρεις φορές. «Όχι, που δεν θα ήμουν πάλι ο παράξενος της υπόθεσης».

Αλλά ο αθλητισμός καταλήγει να σου διδάξει πως τα πάντα είναι στο μυαλό: Ο πόνος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση την οποία μπορείς να αγνοήσεις και τα όρια σου πάντα είναι πιο ψηλά απ’ ότι φαντάζεσαι.

Όπως και σου μαθαίνει την δικαιοσύνη της προσπάθειας: Γιατί, οι γριές που με περνούσαν δεν διέπρατταν κάποια αδικία – αντιθέτως, παρατηρούσα τους απόλυτους καρπούς της προσπάθειας που είχαν κάνει. Οι μέρες που ενώ έκανε κρύο εκείνες έβγαιναν από το ζεστό τους σπίτι και έτρεχαν, τώρα έδειχναν την αξία τους. Το τρέξιμο δεν γνωρίζει τίποτε πέραν από θέληση και προσπάθεια, γι’ αυτό και είναι ειλικρινές.

Και συνέχισα να τρέχω, ακόμη κι αν ένιωθα παράξενα τσιγκλίσματα σε κάθε κομμάτι των ποδιών μου, ακόμη κι αν αισθανόμουν τον αστράγαλο έτοιμο να ξεκολλήσει. Συνέχισα να τρέχω γιατί σήμερα έβαζα μια κόντρα με τον εαυτό μου – και θα την κέρδιζα.

Κι εγώ που υποτιμούσα τις συναισθηματικές εξάψεις των αθλητών, φτάνοντας στα γνώριμα εδάφη της λεωφόρου Δωδώνης, βλέποντας τον κόσμο να μας χειροκροτάει, βλέποντας την προσπάθειά μου να με φέρνει κοντά στον στόχο μου, συγκινήθηκα.

Ναι, ο Αλέξης, ο κυνικός τύπος που τον πέρναγαν γριές στον απλοϊκό δρόμο των 11 χιλιομέτρων συγκινήθηκε. Πρέπει να το ζήσει κανείς, να καταφέρνει να “νικήσει” εκεί που ήταν έτοιμος να τα παρατήσει, για να καταλάβει τι ένιωσα. Για τους έξω ήμουν ένας ακόμη δρομέας, με μια μέση επίδοση – για τον εαυτό μου, όμως, αισθανόμουν νικητής.

Μετάλλιο για τη συμμετοχή, εντάξει…

Η πλατεία Πύρρου ήταν γεμάτη με κόσμο. Τέτοιες εκδηλώσεις χρειάζονται τα Γιάννενα.

Στη μέση, ο coach Νίκος Παπαδόπουλος, από το Απολλώνειο Γυμναστήριο. Τα λόγια είναι περίττα.

Στον τερματισμό, περνώντας το μαγικό χαλάκι που μετράει τον χρόνο, έμεινα για λίγο εξουθενωμένος να παίρνω δύσκολες ανάσες. «Τα κατάφερα!» σκέφτηκα. «Αυτό ήταν…»

Πήρα ένα νεράκι μαζί με ένα αναμνηστικό μετάλλιο για τη συμμετοχή. Είχα κάνει 1 ώρα και 6 λεπτά.

Ο άνθρωπος, όμως, δεν αλλάζει. Λίγο μετά την χαρά του τερματισμού άρχισα να βλέπω αντικειμενικά τον χρόνο μου: «Χρόνος γριάς… Τι έγινε; Με πέρασε κι αυτός;!» Αλέξης – κλασσικός Αλέξης.

Και ήδη άρχισα να φορτώνω, να σκέφτομαι την επόμενη φορά που θα προετοιμαστώ σωστά, που θα έρθω τρελαμένος με σκοπό να ανταγωνιστώ ζόρικα όσους με πέρασαν.

Την επόμενη φορά θα πάω κάτω από την ώρα, θα βάλω στόχο τα 50 λεπτά, έτσι, γιατί γουστάρω.

Την επόμενη φορά δεν θα έχει “πονεμένα καλάμια” και ιστορίες, αλλά η σωστή προετοιμασία θα μου δίνει σιγουριά.

Ναι, την επόμενη φορά θα γίνει της τρελής. Γιατί θα υπάρξει σίγουρα επόμενη φορά – Αφού ήταν τόσο, μα τόσο ωραίο…

Τα λατρεμένα μου Nike Free 3.0 πρέπει να έκαναν την τελευταία τους μεγάλη διαδρομή. Ένα από τα επόμενα post θα είναι αφιερωμένο σε αυτό το απίθανο παπούτσι.

p.s. Συγχαρητήρια στην Addy (φίλη fashion blogger από Γιάννενα) για την πρώτη θέση (στις γυναίκες). Όχι πως περίμενα και τίποτα λιγότερο…

Η Checklist είναι ένα δι-εβδομαδιαίο newsletter για την παραγωγικότητα, τους στόχους, τη ζωή στο εξωτερικό, τη διαχείριση του χρόνου και ότι επηρεάζει τη ζωή μας.

Γίνε μέλος μαζί με 800+ αναγνώστες για να λαμβάνεις την Checklist στο email σου.

Η κάνε κλικ εδώ για να μάθεις περισσότερα.