in Posts from Bang to Basic

Γιατί δεν φοράω (πια) τζιν παντελόνια.

Το ότι υπάρχει λόγος που γράφω κάτι τέτοιο, είναι η τέλεια ένδειξη ότι υπάρχει πρόβλημα. Γιατί, τι στο διάολο έχει ένα τζιν που το κάνει να αξίζει τόση προσοχή;

Ζητώ συγνώμη για την πώρωσή, αλλά ήθελα να βγάλω συναίσθημα. Ας μην το παίζω κουτός, ξέρω που ξεχωρίζει ένα τζιν: Είναι το ότι δεν έχει τίποτε το ξεχωριστό.

Κάποτε, πριν τον (Αντρέα) Μικρούτσικο και το online sex, όταν δηλαδή οι παππούδες μας ήταν αμούστακα παιδιά, οι άντρες συνήθιζαν να φοράνε αντρικά ρούχα: Κοστούμια, μάλλινα παντελόνια, σακάκια, πουκάμισα, ίσως και καπέλα. Έτσι ντυνόταν ο άντρας όταν πήγαινε στο μπακάλικο για να ανταλλάξει ένα αυγό με λίγο τυρί ή όταν έβαφε τους τοίχους του καφενείου με τεκέ.

Αλλά τα παιδιά των παππούδων μας, η μεταπολεμική γενιά που σήμερα είναι οι γονείς μας (η γενιά Ελλήνων όπου ο ένας έκλεβε τον άλλον και καταλήξαμε να χρωστάμε σε όλη την Ευρώπη) γούσταραν σε κάποια φάση να το παίξουν επαναστάτες.

«Τι ξέρεις εσύ ρε μπαμπά από ιδεολογία; Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο!» φώναζε ο Μανωλάκης κι έτρεχε στην συνάντηση της σοσιαλιστικής νεολαίας φορώντας το επαναστατικό του τζιν. Ήταν μια μούτζα στα περιποιημένα στερεότυπα των πατεράδων τους. Το τζιν ήταν το rock του ντυσίματος.

Αλλά όλοι ξέρουμε πως κάθε πράγμα στην υπερβολή του μπασταρδεύεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ψιλο-ενδιάμεση γενιά, οι τωρινοί εξηνταπεντάρηδες της μεταβατικής περίοδου μεταξύ χριστιανοσυντηρητισμού και rock.

Αυτοί είναι οι τύποι που βλέπουμε στην τηλεόραση να λένε τον Σταμάτη Γονίδη rock. Δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τον συγκεκριμένο κύριο, ούτε και με την Coca Cola γενικότερα, αλλά rock δεν θα γίνει όση Coca κι αν πιω…

Βγάζετε νόημα; Ούτε κι εγώ. Δεν βγάζω, αντίστοιχα, νόημα ούτε από έναν λαό ντυμένο αποκλειστικά με τζιν. Τζιν στο λύκειο, τζιν στο πανεπιστήμιο, τζιν στο καφέ, στη δουλειά, στον γάμο, στην κηδεία.

«Εγώ όταν παντρευτώ θα φοράω τζιν» λέει ο επαναστάτης μάγκας και χαμογελάει αυτάρεσκα.

«Ώπα ρε θύμα! Το πρόβλημά σου δεν θα έπρεπε να είναι το “τι παντελόνι θα βάλεις” επαναστάτη-της-δεκάρας, αλλά το ότι υποδουλώνεσαι σε έναν θηλυκό-Hitler για την υπόλοιπη ζωή σου. Επαναστάτη του bootcut…» του απάντησε κάποιος παράξενος.

Περνώντας δίπλα από τον επαναστάτη και τον παράξενο, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ και τον ρόλο του τζιν ως ψευτοεπανάσταση. Γιατί ίσως να είναι αντικομφορμιστικό να φοράς ένα απόλυτα casual ύφασμα σε επίσημες περιστάσεις, αλλά όταν αυτό κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι, μήπως τελικά είσαι απλά συντηρητικός;


Ο James Dean σου δείχνει τον κώλο του γιατί ΕΙΝΑΙ Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ JAMES DEAN!! Γκε-γκε;

Γιατί, ω τι απίθανο, το απόλυτο σύμβολο του επαναστάτη χωρίς αιτία κατάντησε να είναι το πιο βαρετό παντελόνι, μια ωδή στο πόσο φοβόμαστε να διαφέρουμε.

Και μιλώντας μια μέρα με τον Γιώργο τον μπάρμαν, άκουσα το εξής: «Θέλω να αγοράσω κάνα δύο καινούρια τζιν. Μόνο τζιν φοράω στη δουλειά, οπότε παίρνω ένα ακριβό για να αντέχει.»

«Μα, Γιώργο…» τον ρώτησα, «γιατί δεν παίρνεις κανένα άλλο παντελόνι; Τι να τα κάνεις ακόμη δύο τζιν; Όλα ίδια δεν είναι μεταξύ τους;»

«Ένα υφασμάτινο παντελόνι δεν είναι άνετο σαν το τζιν και θέλει πλύσιμο κάθε μέρα» μου απάντησε, «Το τζιν, όμως, μπορώ να το φοράω συνέχεια και να μη λερώνεται τόσο».

Μύθος, μύθος, μύθος!

  1. Το τζιν δεν είναι πιο άνετο από οποιοδήποτε άλλο ύφασμα. Η άνεση έχει να κάνει με το κόψιμο του παντελονιού.
  2. Το τζιν λερώνεται όσο και τα υπόλοιπα παντελόνια. Απλά, έχει μείνει το κατάλοιπο της “επαναστατικής” φύσης τους. Ο James Dean κάποιες φορές ξεχνούσε να κάνει μπάνιο… Τι πίστευες; Ότι το μαλλί του στεκόταν έτσι με ζελέ;
  3. Είναι δυνατόν να έχεις τέσσερα διαφορετικά τζιν και να πας να αγοράσεις κι άλλα δύο!!;;

Κι αν υποθέσουμε ότι το μέσο καλό τζιν κάνει 100€, με τα ίδια λεφτά μπορείς να πας στα H&M και να πάρεις πέντε διαφορετικά chino και, τόσο φθηνά που είναι, αν γουστάρεις τα βάζεις και για προσάναμμα στο τζάκι.

Αυτά, λοιπόν, με την μανία της κοινωνίας με το τζιν παντελόνι. Ένα ύφασμα που φτιάχτηκε για τις σκληροτράχηλες ανάγκες των Αμερικάνων κυνηγών χρυσού, κατέληξε να φοριέται από κάθε μη-περιπετειώδη τύπο.

Όσον αφορά την προσωπική μου σχέση με το τζιν, ήταν μια σχέση αγάπης/μίσους.

Το πρώτο μου κανονικό τζιν το αγόρασα στο γυμνάσιο, αλλά ως χοντρό παιδάκι είχα θέμα με το να χωρέσω στα (κυρίως) slim fit μοντέλα. Δεν το διασκέδαζα ιδιαίτερα όταν προσπαθούσα να μπω σε παντελόνια που δεν περνούσαν ούτε από την γάμπα μου.

Όταν αδυνάτισα, πάντως, συνειδητοποίησα πως δεν ήταν μόνο θέμα λίπους, αλλά γενικά είχα γομαρόποδα (τα αμέτρητα squat που βαρούσα στο γυμναστήριο δεν βοηθούσαν την κατάσταση). Οπότε, και πάλι, το να βρω ένα τζιν που να μου κάθεται τέλεια ήταν ένα θέμα προσπάθειας και τύχης. 

Κάποια στιγμή πήρα χαμπάρι τα διαφορετικά κοψίματα των παντελονιών, όπως το straight cut που (σε αντίθεση με το slim fit) μου καθόταν ιδιαίτερα καλά, αν εξαιρέσουμε την ανάγκη για ένα μικρό στένεμα στη μέση από τη μοδίστρα.

Έμαθα ακόμη να αποφεύγω αντιστύλ καταστάσεις όπως το boot-cut, ένα κόψιμο που καμπανιάζει προς τα κάτω, και καλά “για να χωράει το τζιν πάνω από την μπότα σου”. Τελευταία φορά που κυνηγούσα γελάδια δεν είχα κανένα πρόβλημα με το straight cut…

Και πάλι, όμως, τα “μοδάτα” ξεβάμματα και οι περίεργες τσέπες κατέληγαν ξεπερασμένες μετά από λίγους μήνες και το να κλαίω τα λεφτά που έδωσα για ακριβό τζιν που το βαριέμαι μετά από ένα εξάμηνο δεν ήταν στα σχέδιά μου.

Αργότερα, μπαίνοντας βαθύτερα στον κόσμο του αντρικού ντυσίματος, είδα την ποικιλία χρωμάτων των chino, ένιωσα την απίθανη αίσθηση του μάλλινου παντελονιού, γούσταρα την χαλαρότητα σε συνδυασμό με την διαφορετικότητα του κοτλέ (corduroy) και πειραματίστηκα με διακριτικά patterns που άλλαζαν εντελώς το επίπεδο του ντυσίματος.

Ένα τζιν απλά δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί πολύ από την βασική του μορφή χωρίς να γίνει κιτς και καγκούρικο. Τα σκισίματα εύκολα γίνονται αηδία και ούτε διανοούμαι να σχολιάσω τις στάμπες και τα ψεύτικα φερμουάρ… Ναι, το έχω δει κι αυτό…

Αυτή η εικόνα από την περσινή New York Fashion Week με έκανε να θέλω τζιν μετά από πολύ καιρό, επειδή το συγκεκριμένο μου φαίνεται τέλειο. (από το GQ)

Όχι, το τζιν δεν είναι κακό. Είναι ένα άνετο, ανθεκτικό ύφασμα που τον τελευταίο καιρό έμαθα να το αγαπάω σε πουκάμισα και σε jackets, αλλά σαν ύφασμα παντελονιού δεν έχει τίποτε παραπάνω από όλα τα υπόλοιπα. Έχει όμως το αρνητικό ότι φοράς το ίδιο ρούχο με όλη τη χώρα.

Υπάρχει σίγουρα ο φόβος της διαφοροποίησης και τον κρύβουμε πίσω από τις δικαιολογίες “άνεση” και “μαγκιά”. Φοβόμαστε να φορέσουμε ένα chino σε απαλό χρώμα γιατί θα τραβάμε την προσοχή και ίσως μας κατηγορήσουν γι’ αυτό.

Αυτή τη στιγμή δεν φοράω τζιν γιατί, πολύ απλά, το τελευταίο που είχα “έλιωσε” πριν από δύο χρόνια κι από τότε δεν έτυχε να αγοράσω καινούριο.

Πήρα, όμως, πέντε chino, δύο μάλλινα, ένα κοτλέ, ένα λινό, κάνα δυο σοβαρά γκρι. Κι ακόμη δεν έχω αισθανθεί να μου λείπει τίποτα. Δεν έχω κανένα πρόβλημά με την άνεσή μου και τα παντελόνια μου τα πλένω όποτε λερώνονται, το οποίο μεταφράζεται σε “σπάνια” γιατί έχω τόσα πολλά που θέλει κόπο για να λερώσω κάποιο.

Αλλά ίσως στο μέλλον να αγοράσω ένα τζιν. Δεν είναι άσχημο παντελόνι, έχει το δικό του ύφος. Αρκεί να βρω ένα όμορφο, λιτό που θα μου κάθεται καλά. Ένα, ίσως να πάρω. Ένα θα είναι αρκετό.

Είπα: «Θα ψάξω μέσα στη ντουλάπα μου να βρω το τελευταίο μου λιωμένο τζιν για να postάρω μια ειρωνική φωτογραφία στο blog» αλλά ακόμη κι αυτό το έχω στείλει στην ντουλάπα “Αζήτητα” του πατρικού…
…ένα απλό τζιν πουκάμισο, όμως, δεν με χαλάει καθόλου. Συνδυάστε το με ότι γουστάρετε, ειδικά με ένα γκρι blazer.

Το ντύσιμο είναι ένα παιχνίδι και όπως σε κάθε παιχνίδι, οι κινήσεις θέλουν ποικιλία. Παίξε πόκερ και “πηγαίνε πάσο” σε κάθε γύρο: Είτε θα σε διώξουν από το τραπέζι, είτε (αν παίζεις με μαφιόζους) θα σου κόψουν ένα δάχτυλο.

Φαντάσου τι μπορεί να σου κόψουν οι μαφιόζοι αν φοράς συνέχεια τζιν…

Η Checklist είναι ένα δι-εβδομαδιαίο newsletter για την παραγωγικότητα, τους στόχους, τη ζωή στο εξωτερικό, τη διαχείριση του χρόνου και ότι επηρεάζει τη ζωή μας.

Γίνε μέλος μαζί με 800+ αναγνώστες για να λαμβάνεις την Checklist στο email σου.

Η κάνε κλικ εδώ για να μάθεις περισσότερα.

Leave a Reply to antidrastic elementCancel reply

  1. Επιτελους λιγη καινοτομια, λιγη διαφορετικοτητα, ελεος πια με το πακετο τζιν – t-shirt ολων των αντρων.. Αλεξη συγχαρητηρια για τα blogs σου.. Κανε ενα αρθρο με τα διαφορα χρωματα σε υφασματινα παντελονια, μπεζ κεραμιδι κτλ, προτεινε συνδυασμους (casual πραγματα ομως οχι πολυ επισημα γτ ποσο συχνα χρειαζεται το επισημο ενας 20αρης), διδαξε οπως συνηθιζεις 😉 Keep walking

  2. @barack obarman: Χαχαχα, γαμάτο username.

    Ευχαριστώ για το σχόλιο. Ειδικά τώρα στην αρχή του blog εκτιμώ ακόμη περισσότερο κάθε σχόλιο, γιατί προς το παρόν είναι πολύ βουβά τα post (σε σύγκριση με το Φοιτηtips τουλάχιστον..) 🙂

    Έχω σκοπό να γράψω διάφορα άρθρα φέτος που θα καλύψουν σίγουρα αυτά που αναφέρεις. 😉 Τα λέμε στα επόμενα comments.

  3. Μου περνάει συχνά η σκέψη από το μυαλό, όταν βρίσκομαι σε ένα χώρο και ασυναίσθητα κοιτάω τους άλλους, ότι "κοίτα να δεις, όλοι τζιν φοράμε!". Μη σου πω ότι έχει γίνει λίγο και παιχνίδι (τζιν… τζιν… τζιν… τζιν… όοοχι ρεεε, γιατί κοτλέ;!! =P). Για να τα υπερασπιστώ λίγο (και να με βάλεις στον επόμενο αντίλογο ;)) : σαν το τζιν δεν έχει. Το παλιό καλό τζινάκι, που σχεδόν δένεσαι μαζί του συναισθηματικά, που δε σ'απογοητεύει ΠΟΤΕ. Νομίζω ότι άμα παίξεις λίγο με τους συνδυασμούς μπορείς να κάνεις ωραία ντυσίματα! Απ'την άλλη μερικά δε σώζονται με τίποτα. Τζιν με κομμάτια παραλλαγής ραμμένα – δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

  4. Το άρθρο αυτό έχει πολλές ανακρίβειες.

    Τα τζιν δεν λερώνονται, ούτε σκίζονται τόσο εύκολα όσο τα άλλα παντελόνια, αυτά που συνηθίζουμε να αποκαλούμε υφασμάτινα. Εξαρχής κατασκευάστηκαν για να αντέχουν σε σκληρές συνθήκες για τους εργάτες από τον Levi Strauss και τον Jacob Davis (αν και ο πρώτος μόνο έγινε γνωστός ευρύτερα). Λόγω του χοντρού τους υφάσματος είναι ανθεκτικά και συγκρατούν τις ανεπιθύμητες σωματικές οσμές. Επιπλέον απόδειξη της ανθεκτικότητάς τους αποτελούν όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που έχει κάθε τζιν ως μέρος του design και της λειτουργικότητάς του, όπως τα rivets (τα μικρά μεταλλικά κουμπιά που βρίσκονται στις άκρες των τσεπών ας πούμε), οι διπλές (ή και τριπλές) ραφές και τα safe locks που τοποθετούνται σε στρατηγικά σημεία του υφάσματος για να μην ανοίγει. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι δεν έγιναν γνωστά μόνο για την ανθεκτικότητά τους αλλά και για την ιδιότητά τους να συνδυάζονται εύκολα ως κομμάτια πασπαρτού της γκαρνταρόμπας (versatility). Όσο εύκολα μπορούν να φορεθούν με ένα blazer κι ένα πουκάμισο, άλλο τόσο εύκολα μπορούν να φορεθούν με ένα απλό t-shirt.

    Τα chinos από την άλλη ούτε είναι τόσο ανθεκτικά, ούτε παρουσιάζουν την ίδια versatility με τα τζιν. Εάν δεν φορεθούν σωστά εύκολα μπορούν να θυμίζουν τον γύφτο από τον Αγία Βαρβάρα που προσπαθεί να ντυθεί σαν Γλυφαδιώτης. Εάν από την άλλη φορεθούν σωστά, το ύφος τους πλησιάζει το λεγόμενο preppy look. Και δεν αρέσει -ούτε πάει- σε όλους αυτή η clean cut εικόνα.

    Τάσος Κ.