writing

There are 2 posts tagged writing (this is page 1 of 1).

Η θάλασσα που δεν γνώρισες: Μια μικρή ιστορία για τη Θεσσαλονίκη, τον έρωτα και τα όνειρα.


Πίσω από τα κάγκελα της κλειστής παραλίας της Θεσσαλονίκης, ένας άντρας μιλάει με τα κύματα. Στους δρόμους της νυχτερινής πόλης, ένας άλλος άντρας προσπαθεί να ξεφύγει από τη μοναξιά τρέχοντας μακριά από τον εαυτό του.

Μέσα από ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα, οι δρόμοι δύο ανθρώπων, τόσο ίδιων μα και τόσο διαφορετικών, διασταυρώνονται, για να μοιραστούν ο ένας με τον άλλον τις θάλασσες που δεν γνώρισαν. 

“Η θάλασσα που δεν γνώρισες” είναι μια μικρή ιστορία για τη Θεσσαλονίκη, τον έρωτα και τα όνειρα που πρέπει να μένουν ζωντανά.

Για να τη διαβάσετε:

  1. Αν έχετε Apple συσκευή διαβάστε τη στο iBooks.
  2. Αλλιώς, κατεβάστε κατ’ ευθείαν το ή το αρχείο.

10 λόγοι που το γράψιμο μου γ***σε τη ζωή.

Μην μπλεχτείτε ποτέ με το γράψιμο, αν θέλετε τα λογικά σας.

Η διαδικασία της συγγραφής της πρώτης μου μικρής ιστορίας, μου πρόσφερε 10 συνειδητοποιήσεις που μου γάμησαν τη ζωή:

  • Δεν μπορώ πια να γράψω ούτε status update χωρίς να το κάνω βαρύ editing. Για κάθε 140 χαρακτήρες, εγώ από πίσω έχω γράψει δοκίμιο.
  • Κάθε τι που γράφω είναι λάθος. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο — γι’ αυτό. Ίσως να υπάρχει μια σπάνια λέξη που να δίνει το νόημα καλύτερα. Αλλά δεν την ξέρω.
  • Ακόμη και το ότι έβαλα τελεία και μετά έγραψα “αλλά δεν την ξέρω” είναι ψιλο-περίεργη δομή. Θα μπορούσα να την βελτιώσω. Τελεία και μετά να ξεκινάς με “Αλλά” είναι ξινό και κουτό. Επίσης, μετά το προηγούμενο “τελεία” ήθελα να βάλω κόμμα, αλλά δίπλα σε “και” είναι παράταιρο.
  • Μιλάω και γράφω χάλια.
  • Δεν έχω μέτρο. Αν δεν μπορείς να μελοποιήσεις (εύκολα) τα όσα λέω με την παρέα μου, τότε νιώθω πως αποτυγχάνω.
  • Και νιώθω πως βάζω το “και” στην αρχή των προτάσεων πολύ συχνά, ακόμη κι αν θεωρείται faux-pas. Και αυτό με στεναχωρεί.
  • Επειδή έχω διαβάσει χιλιάδες φορές αυτά που γράφω, δεν μπορώ ποτέ να τα απολαύσω όταν τα τελειώνω γιατί τα βρίσκω βαρετά.
  • Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα απλά να είναι βαρετά.
  • Δεν μπορώ να ζήσω ούτε μια στιγμή στη ζωή μου χωρίς να προσπαθώ (μέσα μου) να την περιγράψω λογοτεχνικά.
    Ακόμη και αν αυτό συμπεριλαμβάνει σφηνάκια Jagermeister με μπρόκολα.
  • Το ότι μια ιστορία 13.000 λέξεων μου κατέστρεψε τα βράδια (πόσο editing μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος εγκέφαλος) με κάνει να φοβάμαι για τη μέρα που θα ξεκινήσω να γράφω βιβλίο.

ps. Η πρώτη μου μικρή ιστορία είναι στο στάδιο των τελικών drafts και θα βγει στη φόρα μέσα στο επόμενο δίμηνο…