Photo by http://www.pittimmagine.com

Η Ιταλία δεν θέλει και πολύ κόπο για να θεωρηθεί “παράδεισος” για έναν πωρωμένο με το ντύσιμο – αρκεί μια βόλτα στο Μιλάνο για να βρεις γλυκούς γεράκους με ονόματα του στυλ “Salvatore” που θα κάτσουν και θα σου φτιάξουν “sur mesure” παπούτσια με δεξιοτεχνία δεκαετιών.

Αυτό, πέραν του ότι από μόνοι τους, ως λαός, οι Ιταλοί είναι ωραίοι, στυλάτοι και αδύνατοι. Και η Ιταλική γλώσσα – σε αντίθεση με κάτι Γερμανικούς βρυχηθμούς – είναι φτιαγμένη για καλοκαιρινές “συνομιλίες” με Ιταλίδες – που τις λες και “όμορφες”.

Να μιλήσω για το Ιταλικό φαγητό; Πάνε βράσε τα Barilla σου και έλα…

Μόνο με αυτά, έχω αρκετούς λόγους να σηκωθώ και να πάω να ζήσω π.χ. στο Μιλάνο; Οπότε, η ύπαρξη γεγονότων, όπως το Pitti Imagine Uomo, είναι το κερασάκι πάνω σε μια σοκολατένια τούρτα με αρνητικές θερμίδες – ένα “θαύμα”.

Και τι σχέση έχει ένα 22χρονος Έλληνας φοιτητής, με μια εμπορική έκθεση ρούχων;

Μα, ο λόγος που γράφω για menswear είναι οι φωτογραφίες, που κάποτε είδα, των παρευρισκομένων σε τέτοιες εκθέσεις. Φωτογραφίες τραβηγμένες από έναν blogger που έψαχνε “στυλάτα” άτομα μπροστά στις εξόδους των εκθεσιακών περιπτέρων.

Κι ο Schott Schuman (The Sartorialist), που ουσιαστικά έφτιαξε την κατηγορία των street fashion blogs, πριν από μερικά χρόνια έκανε απλά το χόμπι του.

Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα μια φωτογραφία (του άγνωστου τότε για εμένα) Nichelson Wooster με ένα απίθανο γκρι κουστούμι και το “γυριστό” μουστάκι του και κινήθηκε η περιέργειά μου: Ποιος είναι αυτός; Πόσο διαφορετικός, αλλά και άνετος δείχνει;

Για εμένα, αυτή η φωτογραφία τα ξεκίνησε όλα. Από τον Sartorialist.

Εκεί ξεκίνησε το ενδιαφέρον μου με το ντύσιμο και το στυλ, σε μια φωτογραφία που βγήκε στο Μιλάνο.

Η ιστορία του Pitti Imagine Uomo.

Τώρα ίσως να φαίνεται περίεργο, αλλά η Ιταλία δεν θεωρούνταν πάντοτε το κέντρο του παγκόσμιου στυλ. Παλαιότερα, τα ηνία της παγκόσμιας βιομηχανίας τα κρατούσε η Γαλλία.

Ήταν κάπου στο 1940, όταν η Ιταλική παραγωγή αντρικής μόδας άρχισε να οργανώνεται με σκοπό να δώσει αξία στο (απίστευτο πια) brand name που λέγεται “made in Italy“.

Με κέντρο την Φλωρεντία, αρχικά δημιουργήθηκαν παρουσιάσεις γυναικείων Ιταλικών ενδυμάτων.

Η καρδιά των εκδηλώσεων “χτυπούσε” στο Palazzo Pitti, στην Φλωρεντία – και με την δημιουργία του Κέντρου Ιταλικής Μόδας εκεί, το 1950 ήταν η περίοδος που η έκθεση του Centro Moda άρχισε να εδραιώνεται ως η μεγαλύτερη παρουσίαση μόδας στην Ευρώπη, με καλεσμένους διεθνείς δημοσιογράφους της μόδας.

Το 1963 έγινε η πρώτη παρουσίαση αντρικών ενδυμάτων. Άγια χρονιά!

Μετά από περίπου 10 χρόνια, όμως, το 1972, ξεκίνησε και η διοργάνωση που μας αφορά περισσότερο, η Pitti Imagine Uomo – μια εμπορική έκθεση, αποκλειστικά για αντρικό ρουχισμό και αξεσουάρ, η οποία απέκτησε αμέσως αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το 1988, η διοργανώτρια εταιρία άλλαξε το όνομα της από “Centro Moda” σε “Pitti Imagine“, και ταυτόχρονα τον στόχο της σε μια πιο παγκόσμια και μοντέρνα προοπτική – όχι απαραίτητα αφοσιωμένη αποκλειστικά στα ρούχα.

Σήμερα, καταλήγουμε σε μια τεράστια έκθεση στη Φλωρεντία, με σκοπό να προωθήσει εμπορικές συνεργασίες μεταξύ εταιριών και καταστημάτων, αλλά και πάνω απ’ όλα να ενώσει τις δημιουργικές αξίες του χώρου της μόδας, της τέχνης, των εμπειριών.

Pitti Imagine Uomo 82

Αυτές τις μέρες, συγκεκριμένα από τις 19 μέχρι τις 22 Ιουνίου, παρουσιάζεται στη Φλωρεντία η 82η κατά σειρά αντρική έκθεση Pitti Imagine Uomo.

Στατιστικά της έκθεσης: 1.065 φίρμες – 32.000 επισκέπτες – 59.000 τετραγωνικά μέτρα.Δεν την λες και “μικρή”…

Όπως πάντα συμβαίνει με τις εκθέσεις μόδας, οι έμποροι παρουσιάζουν τώρα τα προϊόντα που προορίζονται για την άνοιξη της επόμενης χρονιάς (Άνοιξη 2013).

«Ναι, λίγο νωρίς» θα λέγαμε οι περισσότεροι, αλλά έτσι λειτουργεί αυτή η βιομηχανία – θέλει χρόνο για τους καταστηματάρχες να αποφασίσουν τι θα αγοράσουν, να συμφωνήσουν με τις εταιρίες και να τα παραλάβουν. Πόσο μάλλον όταν και οι ίδιες οι εταιρίες, θέλουν να βλέπουν από νωρίς την αντίδραση του κοινού τους στα νέα τους προϊόντα.

Όλα τα ξένα blog αντρικής μόδας θα ασχοληθούν λίγο η πολύ (βασικά, πολύ) με την έκθεση – οπότε, αν υπάρχει όρεξη, μπορεί κανείς σχεδόν να “βρίσκεται εκεί” διαβάζοντας απλά τις ανταποκρίσεις.

Χαρακτηριστικά, το GQ Eye postάρει καθημερινά σχετικό υλικό, το Highsnobiety φαίνεται πως δίνει κι αυτό αρκετή σημασία, ο Noah Emrich βάζει τις φωτογραφίες του στο Four Pins και μέσα στις επόμενες μέρες όλη η blogόσφαιρα και το Tumblr θα γεμίσουν με νέες φωτογραφίες από μουσάτους τύπους σε φανταχτερά κουστούμια, για να rebloggάρουμε όλοι με την ησυχία μας.

Ο μέσος, όμως, παρευρισκόμενος στην έκθεση δεν πάει εκεί για να φωτογραφηθεί από έναν σπυριάρη 20χρονο “fashion-blogger”. Αντιθέτως, το Pitti Imagine Uomo είναι πάνω απ’ όλα business – είναι το σημείο όπου χτυπάει η καρδιά της αγοράς αυτή τη στιγμή και που θα καθορίσει τα προϊόντα που θα γεμίσουν τα ράφια των “καλών” καταστημάτων.

Είναι το μέρος όπου θα αναδειχθούν νέοι σχεδιαστές και όπου Ιταλοί καλλιτέχνες του δέρματος θα κλείσουν συμφωνίες με Ιαπωνικές μπουτίκ στη Shibuya του Tokyo.

Και εδώ ερχόμαστε στο ερώτημα: «Πως μπορώ εγώ να πάω στο Pitti Uomo». Η απάντηση είναι πολύ απλή: Αν δεν έχεις “λόγο” να πας, δεν μπορείς.

Βλέπεις, είναι μια “εμπορική έκθεση” και όχι ένα πανηγύρι-μπάχαλο για το κοινό. Το Pitti Uomo είναι ανοιχτό για σένα αν αντιπροσωπεύεις ένα κατάστημα που ψάχνει προϊόντα, αν είσαι (φυσικά) εκθέτης και, ίσως, αν γράφεις για ένα περιοδικό μόδας η ένα μεγάλο blog.

Και έτσι πρέπει να είναι. Όχι ότι δεν μπορεί κανείς να καμπερωθεί έξω από τις εξόδους τις έκθεσης και να χαζεύει τους τύπους που βλέπει εδώ και χρόνια στα street fashion blogs – αλλά γιατί να το κάνει κανείς αυτό;

Από την άλλη, αν σου αρέσει πραγματικά το αντρικό ρούχο και έχεις πρόσβαση στην έκθεση, μπορείς να δεις από κοντά, να αγγίξεις και να δοκιμάσεις την “τελευταία λέξη” της ποιότητας, της πρωτοτυπίας, ίσως και της εποχιακής χαζομάρας.

Σίγουρα θα είναι μια μεγάλη εμπειρία για όποιον ενδιαφέρεται επαγγελματικά για τον χώρο, την τέχνη, την δημιουργία και του εμπορίου των ρούχων και (φαντάζομαι) μια εξαιρετική ευκαιρία για networking με άλλους σημαντικούς επαγγελματίες.

Στην τελική, μπορείς να προσπαθήσεις να κλείσεις διαμονή από το Booking για την Φλωρεντία την περίοδο του Pitti – απλά για να απογοητευτείς με την φθηνότερη τιμή, που θα είναι 150 ευρώ η βραδιά, μακριά από το κέντρο.

It’s a “pity”… (που δεν είμαι εκεί…)

Περιττό να πω ότι είναι μέσα στα επόμενα σχέδιά μου να βρεθώ σε μια έκθεση Pitti Uomo και (γιατί όχι) να την καλύψω μέσω του blog για όποιον θα ήθελε να είναι εκεί.

Ευτυχώς, υπάρχει χρόνος – και όρεξη. Και μέχρι τότε, “κράτη” για να μαζέψουμε και λίγα λεφτά για να βοηθήσουμε την οικονομία της γείτονος χώρας. Έτσι ακούγεται καλύτερα από το «Πάμε να σηκώσουμε όλο το Μιλάνο».

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την έκθεση Pitti Uomo, δείτε:

• Pitti Imagine – Το επίσημο site της έκθεσης.
• Tumblr “Pitti” tag – Τα σχετικά post στο Tumblr.
• YouTube Search για Pitti Uomo, με φίλτρο εβδομάδας – για τα τελευταία βίντεο από την έκθεση.
• WGSN Pitti Uomo – Το microsite του WGSN για την έκθεση.

Είναι δυνατόν ένα φθηνό blazer από τα Zara να φαίνεται πιο ωραίο από ένα χειροποίητο Ιταλικό των χιλίων ευρώ;

Αν τα συγκρίνεις ενώ βρίσκονται στην κρεμάστρα πιθανότατα θα προτιμήσεις το Ιταλικό, πλεγμένο από τον 70χρονο Fabio κάπου στο Μιλάνο – όλα όμως μπορεί να αλλάξουν όταν το βάλεις πάνω σου.

Βλέπεις, η ποιότητα και η ομορφιά του ρούχου φτάνουν μέχρι ένα σημείο – αυτό, όμως, που κάνει τη διαφορά είναι η σωστή εφαρμογή του, το “right fit“.

Δυστυχώς, εδώ γίνεται το πιο συνηθισμένο λάθος – όχι μόνο στα blazer αλλά σε όλα τα ρούχα, από πουκάμισα και T-Shirt, μέχρι παντελόνια: Ο μέσος άντρας φοράει ένα ρούχο που είτε του είναι τεράστιο, είτε δυο νούμερα μικρότερο.

Το blazer όμως είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη περίπτωση, λόγω των αρκετών παραμέτρων που μας ενδιαφέρουν αλλά και του ότι είναι ένα σχετικά σπάνιο ρούχο για τον μέσο 25χρονο άντρα ώστε να ξέρει “πως πρέπει να είναι ένα καλό blazer”.

Πως πρέπει να εφαρμόζει ένα blazer.

Για να είμαι ξεκάθαρος, με την έννοια blazer αναφέρομαι στο λεγόμενο “σακάκι” ή sport coat. Το επίθετο sport δείχνει πρώτα απ’ όλα ότι το blazer διαφέρει από ένα σακάκι κοστουμιού στο ύφος του: ένα blazer πρέπει να είναι πάνω-κάτω χαλαρό – το φοράς για να πας για καφέ και αισθάνεσαι άνετα με αυτό.

Λόγω της χαλαρότητας του ύφους του, εάν μπορείς να το υποστηρίξεις, ένα blazer μπορεί να είναι φτιαγμένο από κάποιο πιο εξωτικό ύφασμα, να έχει κάποιο pattern ή να έχει έντονο χρώμα. Η επιλογή έχει να κάνει με τα θέλω του κάθε άντρα και την προσωπικότητά του – γενικά, όμως, αν κάτι φαίνεται γελοίο, είναι γελοίο – μην ψάχνεις τρόπους να το δικαιολογήσεις.

Στο θέμα της εφαρμογής, τώρα, το βασικότερο σημείο είναι οι ώμοι: Αν ένα σακάκι δεν κάθεται καλά στους ώμους απλά δεν πρόκειται να φανεί ωραίο. Ακόμη, οι ώμοι είναι ένα από τα λίγα σημεία που δεν μπορείς να κάνεις καμία διόρθωση.

Tip: Το κόλπο για να βρεις το σωστό νούμερο είναι να ξεκινήσεις από ένα λίγο μεγαλύτερο από το κανονικό σου και να δοκιμάζεις ένα-ένα τα κομμάτια, κάθε φορά και ένα νούμερο μικρότερο, μέχρι να φτάσεις σε ένα που είναι πια στενότερο απ’ όσο πρέπει. Το ακριβώς προηγούμενο ήταν πιθανότατα το καλύτερο.

Ο Wooster δίνει πάντα παραδείγματα τέλειου fit. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το blazer του έχει τέλειο μέγεθος στους ώμους του, συνεχίζοντας να ακολουθεί την μοντέρνα εκδοχή μιας πιο slim εφαρμογής γενικότερα.

Φυσικά, το μέγεθος στους ώμους είναι μόνο μια μεταβλητή της συνάρτησης: Εκτός κι αν το ρούχο ράβεται μόνο για σένα, πολλά από τα έτοιμα blazer που θα βρεις στα μαγαζιά υπάρχει πιθανότητα να μην είναι φτιαγμένα για τον σωματότυπό σου.

Ακόμη κι αν μπορείς να διορθώσεις ένα blazer σε πολλά σημεία με τη βοήθεια μιας καλής μοδίστρας, τελικά δεν μπορείς να κάνεις θαύματα – αλλά και να μπορούσες, δεν θέλεις να πληρώσεις 50 ευρώ για να μετατρέψεις ένα blazer που εξ’ αρχής αγόρασες 50 ευρώ από τα Zara.

Ακόμη, είναι προτιμότερο οι ώμοι να μην περιέχουν επενδύσεις, αλλά να αγκαλιάζουν φυσικά την περιοχή χωρίς να δημιουργούν έντονες γωνίες που σε κάνουν να φαίνεσαι σαν τον Καρατζαφέρη.

Ας πούμε ότι ο Byrne το φοράει προς το μεγάλο…

Στην περίπτωση που το blazer φαίνεται να είναι συμβατό με το σώμα σου, το επόμενο σημείο που πρέπει να κοιτάξεις είναι η εφαρμογή στην μέση. Εκτός κι αν έχεις μεγάλη κοιλιά, το blazer θα είναι μεγαλύτερο απ’ ότι πρέπει – εδώ είναι δουλειά της μοδίστρας ή του ράφτη να σου πει για το πόσο στενότερο μπορεί να το κάνει.

Αν πρέπει να μαζευτεί μόνο λίγο, θεώρησέ το δεδομένο πως μπορεί να γίνει. Αν δεν είσαι σίγουρος, μπορείς να πας το ρούχο στην μοδίστρα και να την ρωτήσεις ότι θέλεις: Αν τελικά δεν μπορεί να φτιαχτεί μπορείς να επιστρέψεις το ρούχο πίσω από εκεί που το πήρες, ειδικά αν το πήρες από κάποια fast fashion αλυσίδα όπως τα Zara ή τα H&M, που σου δίνουν και τα λεφτά σου πίσω.

Το blazer, όπως και ένα σακάκι κοστουμιού, πρέπει να αγκαλιάζει το σώμα χωρίς όμως να τσιτώνει ή να το περιορίζει άγαρμπα. Ο Ewan McGregor στην φωτογραφία δίνει ένα τέλειο παράδειγμα, για την εφαρμογή στην μέση.

To κομμάτι που σίγουρα θέλει τροποποίηση αλλά δεν μας καίει ιδιαίτερα (όσο τα κουμπιά είναι ψεύτικα) είναι τα μανίκια – και πιο συγκεκριμένα το μήκος τους. Βλέπετε, στα περισσότερα φθηνά blazer τα κουμπιά είναι ραμμένα πάνω στα μανίκια, μόνο για την εικόνα τους. Έτσι, σε περίπτωση που θέλουμε να τα κοντύνουμε, η μοδίστρα απλά τα ράβει λίγο πιο ψηλά. Σε περίπτωση που τα κουμπιά είναι αληθινά, η διαδικασία γίνεται μια τάξη μεγέθους πιο δύσκολη – κάποιες φορές αδύνατη.

Όταν το χέρι είναι απλωμένο, το μανίκι του blazer είναι ωραίο να αφήνει λίγο από το μανίκι του πουκαμίσου να φαίνεται. Μιλάμε για περίπου δυο εκατοστά μανίκι. Το σίγουρο είναι πως το σακάκι πρέπει να φτάνει το πολύ έως την αρχή-αρχή της παλάμης, λίγο πιο κάτω από τον καρπό. Αν αυτό δεν συμβαίνει, στη μοδίστρα!

Αυτό θα πει “να φαίνεται λίγο πουκάμισο”.

Φυσικά, όταν αγοράζεις ένα blazer θα πρέπει να κοιτάξεις κι άλλα χαρακτηριστικά όπως το είδος του ανοίγματος που έχει πίσω (single vented ή double vented? – αποφύγετε τα χωρίς άνοιγμα που είναι άγαρμπα), το μήκος του (αφού, σύμφωνα με τον άγραφο κανόνα, πρέπει να καλύπτει το κώλο) ή το μέγεθος και το στυλ των πέτων.

Το κόστος των τροποποιήσεων.

Όπως είδη είπα, το να πληρώσεις 50 ευρώ για τροποποιήσεις σε ένα ρούχο που κόστισε ολόκληρο 50 ευρώ, είναι γελοίο.

Ο καλύτερος τρόπος για να υπολογίσεις το κόστος είναι να ρωτήσεις την ίδια τη μοδίστρα (ή τον ράφτη) πριν αποφασίσεις για οτιδήποτε. Οι τιμές μπορεί να διαφέρουν μεταξύ επαγγελματιών, αλλά καλό θα είναι να κάνεις μια καλή έρευνα αγοράς με βάση την ποιότητα – τι να κάνεις την φθηνή τροποποίηση στο blazer σου αν μετά δείχνει σαν σακούλα;

Δυστυχώς, κάποιοι επαγγελματίες του χώρου δεν είναι ιδιαίτερα ικανοί και είναι άσχημο να πληρώνεις κάποιον για να σου χαλάσει το καινούριο σου ρούχο. Ζήτα από γνωστά μαγαζιά ρούχων να σου προτείνουν μια μοδίστρα και επισκέψου εκείνη – είναι σίγουρα ασφαλέστερο από το να πηγαίνεις στα τυφλά.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, ένα κόντυμα μανικιών με ψεύτικα κουμπιά θα κοστίσει από 10 έως 20 ευρώ και ένα στένεμα στη μέση, ανάλογα με την κατασκευή του blazer από 30 έως 50 ευρώ.

Καλοκαιρινές επιλογές από τα “φθηνά”.

Η τέλεια επιλογή για το καλοκαίρι, ένα ελαφρύ blazer σε φωτεινό χρώμα. Φόρεσε το με κοντό παντελόνι, όπως το μοντέλο της φωτογραφίας και βγες για χαλαρό ποτάκι. 50 € από τα Zara.

Αν μπορείς να υποστηρίξεις ένα double-breasted blazer σαν κι αυτό, τότε go for it! Το συγκεκριμένο, λινό από τα Ζάρα κοστίζει 90 €.

Απλό, γκρι και ελαφρύ, αλλά με μια μικρή λεπτομέρεια (τις άγκυρες) που το κάνουν να διαφέρει. Απόφυγε όμως τα τζιν shorts – είναι κακόγουστα πια. 70 € από τα Zara.

Αν και λίγο σκοτεινό χρώμα για την εποχή, ένα διακριτικό pattern όπως το καρό είναι ενδιαφέρον. 70 € από τα Zara.

Τα H&M στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν φέρνουν πολλά blazer. Αυτό το μπλε, όμως, είναι μια οικονομική επιλογή στα 50 €.

Οπότε, δώστε προσοχή χρησιμοποιώντας την κοινή λογική όταν αγοράζετε ένα blazer. Θα πρέπει να σας κάθεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όταν το αγοράσετε, αλλά μην ξεχνάτε πως κάποιες μπορούν να φτιαχτούν στην μοδίστρα.