Bangpacking: Το μανιφέστο μιας νέας γενιάς δημιουργικών ταξιδευτών.

Γίνεται να αγαπάς τα ταξίδια μα να σιχαίνεσαι τον τουρισμό; Γίνεται να αγαπάς τις εμπειρίες τις ζωής μα να σιχαίνεσαι να μιλάς συνέχεια γι’ αυτές;

Ω, ναι. Γίνεται.

Όπως και γίνεται να γυρίζουν οι άνθρωποι όλον τον κόσμο και να είναι σαν να μην ταξίδεψαν ποτέ. Όπως και γίνεται να ζεις περισσότερο για να το λες στους άλλους παρά για τον αυτοσκοπό. Όπως γίνεται να περνάς μια εβδομάδα σε μια ξένη χώρα και να μην καταφέρνεις να τη γνωρίσεις στην πραγματικότητα ούτε καν λίγο.

Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις τον κόσμο για να ανοίξει το μυαλό σου. Αμφιβάλλω αν ένας άνθρωπος μπορεί να επεξεργαστεί καν όσα βρίσκονται την παρούσα στιγμή γύρω του, αν φυσικά επικεντρωθεί στο παρόν με προσοχή.

Όχι, τα ταξίδια δεν θα σου ανοίξουν το μυαλό. Αντιθέτως. Πρέπει να πας με ανοιχτό μυαλό στα ταξίδια για να καταφέρουν αυτά να σε αλλάξουν.

Continue reading

Το μόνο άρθρο που θα χρειαστεί να διαβάσεις για την Dreamland.

Περπατώντας προς τον χώρο του parking από το μεγάλο και θεοσκότεινο μονοπάτι, άκουγα από μακριά τα πνιχτά μπάσα της μουσικής. Είχαμε φύγει στα μισά του set του Dino MFU για να οδηγήσουμε νύχτα μέχρι την άλλη μεριά της Ελλάδας και να προλάβουμε τις Δευτεριάτικες ώρες εργασίας.

Τα παπούτσια μου είχαν γεμίσει χώμα, πρώτα από τα πατήματα μπροστά στο stage και τώρα από το ίδιο το μονοπάτι. Και υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είμαι μπουχτισμένος, κουρασμένος από ένα θορυβώδες τριήμερο, ανάμεσα σε αντίσκηνα που δεν κοιμόντουσαν ποτέ και μπάνια σε αναγκαστικά παγωμένα υπαίθρια ντους.

Αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος. Ήμουν ακόμη γεμάτος ενέργεια, παρά τις ελάχιστες ώρες που είχα κοιμηθεί – ουσιαστικά 9 ώρες ύπνου μέσα σε τρεις μέρες. Και περπατώντας αυτό το σκοτεινό και μακρύ χωμάτινο μονοπάτι για τελευταία φορά, αισθανόμουν οικειότητα.

Αυτό το μεγάλο χωράφι με τους 70 DJs και τις χιλιάδες κόσμου που χόρευε, με είχε κάνει κομμάτι του.

Αυτό το άρθρο μπορεί να ξεκινάει από το τέλος, αλλά αυτή η ιστορία της Dreamland είναι μονάχα η μικρή αρχή για κάτι μεγάλο.
Continue reading

Τι παίζει με τις 4 μεγαλύτερες αλυσίδες καφέ στην Ελλάδα;

Σημείωση: Αυτό το άρθρο γράφτηκε κάπου στο 2014. Από τότε έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, που χρειάζονται νέο άρθρο για να ειπωθούν.

1. Starbucks:

Θυμάμαι την infamous παρουσίαση που είχε κάνει ο πρόεδρος τους σε ένα keynote δίπλα στον Steve Jobs. Είχε πει κάτι του στυλ: «Κάθε λεπτό ανοίγει ένα Starbucks κάπου στον κόσμο».

Sorry. “7 τη μέρα” ήταν. (Το έσβησαν το παλιό βίντεο, αλλά έβαλα ένα αντίστοιχο)

Ε, στην περίπτωση της χώρας μας, κλείνει ένα Starbucks ανά δευτερόλεπτο. Αυτό συμβαίνει γιατί η εταιρία μπήκε σε μια πολύ περίεργη αγορά όσον αφορά τον καφέ.

Τα Starbucks βασίζονται σε κάτι παχυντικά ροφήματα με κρέμες και σιρόπια που εμείς οι Έλληνες δεν γουστάραμε ποτέ, επιμένουν να ονομάζουν τον Frappe ή τον Freddo Espresso με κάτι δικά τους περίεργα ονόματα και (ω!) είναι self-service παίζοντάς το παράλληλα premium.

Βλέπεις, το να πάω στο Speaty Press & Coffee και να περιμένω όρθιος για να πάρω τον καφέ μου δεν με χαλάει καθόλου, αφού (πέραν του ότι είναι καλός καφές) είναι τζαμπέ-ολέ. Από την άλλη, να έρθω στο Starbucks σου και να παίξω ορθάδικο για να ακριβοπληρώσω μια άγευστη σαβούρα, that’s not for me!

Ούτε νομίζω πως παγκοσμίως προτιμάνε τα Starbucks για τον καφέ τους: Απλώς θεωρούνται το free WiFi spot του πλανήτη – άλλο ένα πράγμα που δεν κάνουν οι Έλληνες, πέραν από κάτι ψώνια σαν κι εμένα που θέλουμε να επιδεικνύουμε τα λάπτοπ μας δημοσίως.

Continue reading

Τι είναι το Crossfit;

Όταν κάθε χρόνο βλέπεις δέκα νέες μόδες (γυμναστικής) να ξεπετάγονται από το πουθενά, αποκτάς μια φυσική αδιαφορία απέναντι σε κάθε τι καινούριο. Γιατί συνήθως είναι fads – μόδες της πλάκας, φτιαγμένες για να μαζέψουν εκατό συνδρομές για τα γυμναστήρια, μέχρι ο πελάτης να βαρεθεί… και τότε προωθείται ξανά κάτι άλλο.

Κι ας δούλευαν τουλάχιστον. Πέραν του ότι είναι κυρίως χάσιμο χρόνου, η μιζέρια του να κάνεις το ίδιο πράγμα κάθε μέρα οδηγεί στην ίδια βαρεμάρα που προσπαθούσαν να αποφύγουν.

Το Crossfit γεννήθηκε το 2000, οπότε δεν το λες και καινούριο. Από την άλλη, τι είναι αυτό το παράξενο πράγμα που αγαπάνε να κουβεντιάζουν οι ψωνισμένοι τύποι με τα Reebok; Και είναι μόδα;

Ας ξεκινήσουμε με το τι δεν είναι:

  • Δεν είναι ένα πρόγραμμα γυμναστικής, όπως π.χ. το Bodypump.
  • Δεν είναι μια άχρηστη μπαρούφα για γυναίκες που βαριούνται να γυμναστούν, όπως η Zumba.
  • Δεν είναι πρόγραμμα για γκρουπάκια σε αίθουσες.
  • Δεν είναι (ουσιαστικά) κάτι καινούριο.

Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ότι είχαμε δει μέχρι τώρα στα γυμναστήρια. Είναι ένα μάζεμα από ότι καλύτερο έχουν να δώσουν διαφορετικά κομμάτια του αθλητισμού. Είναι κάτι δύσκολο, που τσούζει, που πονάει. Είναι κάτι πολύ καλό…

Στιγμιότυπο από τα Crossfit Games.

Η ιστορία του Crossfit.

Ο Greg Glassman ξεκίνησε, στα 18 του, να εργάζεται ως προπονητής ενόργανης στην Καλιφόρνια. Αργότερα άρχισε να προπονεί αθλητές ως personal trainer, μέχρι τελικά να προχωρήσει στην εκπαίδευση του αστυνομικού τμήματος της Santa Cruz.

Μέσα από την πολύχρονη εμπειρία του, συνειδητοποίησε πως κάτι έλειπε από τους συνηθισμένους τρόπους προπόνησης. Μια bodybuilding-προσέγγιση έχτιζε μυς, αλλά δεν έδινε αντοχή. Μια προπόνηση για τρέξιμο αποστάσεων, αντίστοιχα, δεν έδινε την απαραίτητη σωματική δύναμη.

Έτσι, το 1995 άνοιξε το πρώτο CrossFit γυμναστήριο, που θα στέγαζε την δική του προπονητική φιλοσοφία: Έναν συνδυασμό ενόργανης, άρσης βαρών και στίβου, που δεν θα έμενε ποτέ στάσιμος.

Όσο πιο δημιουργική (από άποψη κινήσεων) ήταν κάθε προπόνηση, τόσο το καλύτερο – αρκεί το σώμα να μην προλάβαινε να συνηθίσει.

Και φάνηκε πως η προσέγγισή του λειτουργούσε, αφού από το 2000 και μετά, ο αριθμός των συνεργαζόμενων γυμναστηρίων (των CrossFit Affliliates) άρχισε να αυξάνεται κατακόρυφα, πρώτα στις Ηνωμένες Πολιτείες και μετά παγκόσμια. Τα γυμναστήρια πλήρωναν τον Glassman για να κουβαλούν το όνομά του.

Η Annie Thorisdottir από την Ισλανδία βγήκε πρώτη στις γυναίκες στα δύο τελευταία Games. Το όνομά της σημαίνει “Κόρη του Thor”. Ok…

Το Crossfit, δηλαδή, πέραν από φιλοσοφία γυμναστικής είναι και copyrighted εμπορικό σήμα. Είναι μια μεγάλη εταιρία, που παρέχει πιστοποιήσεις σε γυμναστές και εκμεταλλεύεται τις εμφανίσεις του ονόματός της.

Αλλά η εταιρία αυτή δεν κολλάει και πολύ στα τυπικά. Η νοοτροπία τους έχει πολλά κοινά στοιχεία με το open-source λογισμικό (βλέπε “πληροφορική”) αφού πέραν από μερικές βασικές παραδοχές, η φιλοσοφία του Crossfit είναι ανοιχτή στην ερμηνεία του παγκόσμιου κοινού του.

Κι έτσι, το CrossFit γίνεται πάνω απ’ όλα μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων που έχουν στόχο να φτάσουν την καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση. Είναι μια γενιά μαζόχων, που διασκεδάζουν σηκώνοντας βάρη μέχρι να ζαλιστούν από την κούραση – και μετά βαράνε 100 έλξεις. Είναι μια γλυκιά ζάλη, όμως, που πρέπει να τη ζήσει κανείς για να την καταλάβει.

Ένα κομμάτι που κάνει την κοινότητα παγκόσμια είναι το Workout of the Day (WOD), μια σειρά τυχαίων ασκήσεων που ποστάρεται καθημερινά στο επίσημο site του Crossfit. Οι αθλητές παγκοσμίως συναγωνίζονται για το ποιος θα ολοκληρώσει το WOD πιο γρήγορα ή με πιο πολλά κιλά.

Ένα WOD μπορεί να είναι απλώς «100 έλξεις με τα πόδια σε θέση L, για χρόνο» ή κάτι πιο περίπλοκο, σαν αυτή τη σειρά:

  • 100 ft Walking lunge
  • 50 Push-ups
  • 50 Double-unders
  • 25 Knees to elbows
  • 5 Rope climb, 15 ft
  • 50 Box jump, 24 inch box
  • 25 Overhead squats, 65 pounds
  • 25 L-pull-ups
  • 50 Sit-ups

…και πάλι με σκοπό τον μικρότερο χρόνο.

Κάποια WODs, μάλιστα, έχουν το δικό τους όνομα, όπως η Fran. Οι Crossfit-άδες συχνά κουβεντιάζουν για τους χρόνους τους στα γνωστά WODs.

Με βάση τον συναγωνισμό, ο Glassman είπε μια μέρα: «Γιατί να μην αρχίσουμε να μαζευόμαστε από όλα τα Crossfit γυμναστήρια και να κάνουμε έναν πραγματικό αγώνα;» και το 2007 έγιναν τα πρώτα Crossfit Games, με έπαθλο 500$.

Σήμερα, τα Games χορηγούνται από την Reebok (δεν βλέπεις Nike παπούτσι στα Games ούτε για πλάκα) και ο νικητής, πέραν του ότι χρίζεται “The Fittest Man on Earth”, κερδίζει 250.000$. Καθόλου άσχημα!

Ο 23-χρονος Rich Froning είναι ο νικητής των δύο τελευταίων Crossfit Games (2012-2013).

«Εγώ πως μπορώ να κάνω Crossfit;»

Είναι πολύ απλό: Ξεκίνα αρχικά να μαθαίνεις τις βασικές κινήσεις που θα πετύχεις στα Crossfit workouts.

Ξέρεις σίγουρα να κάνεις κάμψεις, οπότε μάθε τι είναι τα burpees. Πόσο καιρό έχεις να κάνεις έλξεις σε μονόζυγο; Ήρθε η ώρα να τις θυμηθείς. Απλώς άσε για λίγο στην άκρη το bodybuilding στυλ προπόνησης, με τις κάμψεις δικεφάλων…

Μετά βγες έξω και τρέχα: 100άρια, 400άρια, χιλιόμετρο, 10k… Κάθε απόσταση, σε κάθε ταχύτητα, μέχρι να φτάσεις σε μια πολύ καλή κατάσταση. Θα πρέπει πάντα να είσαι σε θέση να βγάλεις ένα δεκάρι χιλιόμετρα, αλλά και να σπριντάρεις σε ανθρώπινους χρόνους.

Όσον αφορά τα βάρη, κάνε μονάχα τις πραγματικές, βασικές κινήσεις, όπως Squat, Deadlifts, Presses και τις ολυμπιακές άρσεις Snatch και Clean and Jerk.

Παίξε με τα Kettlebells και μετά μάθε να στέκεσαι κατακόρυφα, να κάνεις κατακόρυφες κάμψεις και να περπατάς με τα χέρια (δεν είναι τόσο δύσκολο). Μάθε να σηκώνεσαι πάνω από τους κρίκους (Muscle-Up) και να κάνεις βυθίσεις σε αυτούς. Κάνε σχοινάκι, με διπλές περιστροφές. Σήκωσε τα πόδια σου κρεμασμένος, μέχρι να ακουμπήσουν την μπάρα των έλξεων, 50 φορές.

Παίξε μπάλα, μπάσκετ, ράγκμπι, τέννις, ping-pong.

Με λίγα λόγια κάνε τα πάντα, οτιδήποτε θα σε κάνει πιο ολοκληρωμένο αθλητή, οτιδήποτε θα σε οδηγήσει σε πιο λειτουργική, απίστευτη φυσική κατάσταση. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να σμπρώξεις το αμάξι του φίλου σου για 400 μέτρα και μετά να πέσεις για 100 κάμψεις.

Ανακάτεψέ τα όλα, δίνοντας ενδιαφέρον στην προπόνηση, μπερδεύοντας κάθε φορά το σώμα σου.

Οπότε Crossfit μπορείς να κάνεις μόνος σου, ακόμη και με ελάχιστο εξοπλισμό και να ακολουθείς τα WODs από το επίσημο site, μετρώντας τους δικούς σου χρόνους.

Επειδή, όμως, πολλές κινήσεις όπως οι ολυμπιακές άρσεις θέλουν coaching στο κομμάτι της τεχνικής, δεν θα σε χαλούσε να ψάξεις το κοντινότερο Crossfit γυμναστήριο (Crossfit Box, όπως τα αποκαλούμε) και να έχεις μια σωστή καθοδήγηση – γιατί τα Clean & Jerks δεν είναι πάγκος για στήθος…

Και, πέραν της τεχνικής, η ομαδικότητα και ο ανταγωνισμός σε ένα Crossfit γυμναστήριο βοηθάνε σίγουρα να έχεις μεγαλύτερο πάθος για να ξεπεράσεις τα όριά σου.

Crossfit. Σαν να λέμε: «Είναι φυσιολογικό να σπρώχνω ένα λάστιχο από τρακτέρ ανηφορικά στις σκάλες της πόλης μου». (πηγή)

«Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα, η απάντηση είναι: κάνε squat» ~ Greg Glassman

Ακόμη κι αν το Crossfit σε υψηλό επίπεδο είναι τραγικά δύσκολο, τα workouts μπορούν πάντα να προσαρμοστούν στις δυνατότητες ενός αγύμναστου – ο οποίος, με λίγη επιμονή, θα δει ουσιαστική αλλαγή στη δύναμή, την αντοχή και την εμφάνισή του.

Για το θέμα της εμφάνισης, αρκεί να δείτε φωτογραφίες των Crossfitters. Η έντονη προπόνηση με ποικιλία κινήσεων και μικρές παύσεις, σε συνδυασμό με μια ανθρώπινη διατροφή, απλά φτιάχνει σώματα.

Οπότε, το Crossfit ίσως και να μην είναι τίποτε παραπάνω από ένα εμπορικό όνομα για το: «Κάνω όλη μέρα γυμναστική, από βάρη, στίβο, ενόργανη, μέχρι και συγκεκριμένα αθλήματα – και δεν τρώω σαν μοσχάρι».

Ναι, αυτό είναι. Και απλά βρέθηκε ένας τύπος να το πει Crossfit.

Από την άλλη, βλέποντας χρόνια τώρα τους τύπους με τα βαράκια στα γυμναστήρια να μένουν στάσιμοι, ίδιοι, κολλημένοι σε παλιές, φλώρικες πρακτικές, ίσως το να δώσουμε εμπορικό όνομα στην απίθανη γυμναστική να είναι τελικά καλό.

Κι αν κάτι τέτοιο γίνει μόδα, προσωπικά θα είμαι χαρούμενος

  • Στα Γιάννενα, Crossfit μπορείτε να κάνετε στο απίθανο Απολλώνειο Gym, με τον χώρο του να υποστηρίζει ακριβώς τις ανάγκες του αθλήματος (πλατφόρμες για άρση βαρών, αμέτρητες μπάρες για έλξεις, κουτιά για άλματα κλπ.)
  • Για την υπόλοιπη Ελλάδα, ρίξτε μια ματιά στον χάρτη των επίσημων Crossfit Affiliates: http://map.crossfit.com/

Η (τραγική) κατάσταση με τα Ελληνικά αντρικά περιοδικά.

Είμαι περιοδικόφιλος. Από το δημοτικό, ακόμη, βαρούσα ετήσιες συνδρομές στο CHIP (περιοδικό τεχνολογίας της εποχής, για όσους θυμούνται) και αργότερα (σχεδόν) δημιούργησα φιλία με τον περιπτερά λόγω του PC Magazine.

Και φυσικά σε γιατρούς, οδοντιάτρους, ήμουν ο μόνος που γούσταρε να περιμένει στο δωματιάκι με τους άνετους καναπέδες και τα περιοδικά. Ήταν σχεδόν παράδεισος για εμένα, με χειρότερο συναίσθημα όταν με φώναζε ο γιατρός ενώ βρισκόμουν στα μισά ενός καλού άρθρου.

Περνώντας την έντονη φάση με τα περιοδικά τεχνολογίας (όταν δηλαδή κατέληξα να λέω: «Θα μπορούσα να γράψω κάθε άρθρο καλύτερα απ’ αυτούς..») συνέχισα σιγά-σιγά στον κόσμο των αντρικών περιοδικών.

Continue reading