Burgereview: Το Pax στη Θεσσαλονίκη.

Ίσως άργησα λίγο να γράψω αυτό το review, αφού η δοκιμή έγινε κάπου στα τέλη Αυγούστου, αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είχα κρατήσει λεπτομερείς σημειώσεις.

Με αυτό το post, θα έχουμε μια καλή σύγκριση ανάμεσα στα δύο δημοφιλέστερα burger-άδικα της πόλης, το Pax και το Brothers in Law με το οποίο ασχολήθηκα παλαιότερα.

Continue reading

Burgereview: Το Brothers in Law στη Θεσσαλονίκη.

Ψάχνοντας το που φεύγει το budget μήνα μου, συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα λεφτά μου τα τρώω στο φαγητό (pun intended)έξω. Ουσιαστικά, εκτός από τις μέρες που κάθομαι στο πατρικό μου, τα μισά μου γεύματα καθημερινά είναι σε κάποιο “μαγαζί”.

Αυτό, μαζί με το ότι είμαι “πρώην χοντρός” (και νυν “χοντρός στο μυαλό”) με κάνει κατάλληλο για να αρχίσω μερικά πιο συγκεκριμένα review για τα φαγάδικα των πόλεων που επισκέπτομαι.

Continue reading

Ο επικήδειος για το μόνο (νόστιμο) burger της Θεσσαλονίκης.

Μόνο καλά έχω να λέω για τους Βορειοελλαδίτες. Το post που ετοίμαζα, μάλιστα, θα μιλούσε για τη διαφορά ενός Θεσσαλονικιού από όλες τις υπόλοιπες ράτσες της χώρας μας στην ευγένεια. Οπότε, για να τελειώνουμε, οι Θεσσαλονικείς γενικά το ‘χουν.

Εκτός, όμως, από μερικά θέματα. Όπως, οτιδήποτε είναι τραγικά καλό. Για παράδειγμα, πίνουν σωρειδών καφέ στα Mikel ενώ υπάρχει το Blue Cup, ή τρώνε από κάτι μακαρονερί όταν δίπλα τους υπάρχει το Simply Burger.

Εδώ είναι που μας έχουν τα χιπστέρια οι Αθηναίοι! Κρυόκωλοι ή μη, ξέρουν από burger. Και ίσως η πρώτη φορά που δοκίμασα Simply Burger να μου έχει μείνει θολή ανάμνηση, σαν όνειρο – αλλά σίγουρα θυμάμαι πως ήταν μια αποκάλυψη.

«Ώστε, ένα μπιφτέκι μπορεί να έχει τέτοια γεύση!» σκεφτόμουν μασώντας με γουρλωμένα μάτια.


Ένα Simply Burger στο φυσικό του περιβάλλον.

Αυτή ήταν η αρχή του έρωτα. Κι ας μην μιλήσω για τις καλύτερες πατάτες που είχα φάει ποτέ, οι οποίες σερβίρονται με μια παχυντική σως που πιθανότατα παράγεται στην κόλαση από παχύσαρκους δαίμονες.

Ο βασικότερος λόγος που πήγαινα γενικά στο Mediterranean Cosmos της Θεσσαλονίκης ήταν για να φάω Simply Burger. Όπως και σήμερα, που μπήκα στο Cosmos περήφανος, με τα χέρια ανοιχτά σαν σφίχτης, έτοιμος να παραγγείλω μια σαλάτα Ceasar’s από τα Simply Burger. Ναι, ακόμη και η σαλάτα τους είναι καλύτερη από οτιδήποτε άλλο εκεί μέσα!

Και φτάνω μπροστά στο κατάστημά τους, προσπαθώντας να μην κοιτάξω τα Goody’s στα δεξιά και μου κοπεί η όρεξη και στέκομαι εκεί και κοιτάω κάπου. Εεεμ… Δεξιά είναι τα Goody’s. Αριστερά το μαγειρευτάδικο. Κι εγώ κοιτάω κάπου. Εεεεμμμ…. Κάτι περίεργο συμβαίνει…

ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ SIMPLY BURGER????

Ένιωσα την ανάσα μου να χάνεται, ζαλίστηκα. Μήπως βρέθηκα κατά λάθος σε ένα παράλληλο bizzaro σύμπαν όπου η ανθρωπότητα δεν έχει ανακαλύψει ακόμη την απόλαυση; Μήπως η δίωξη κατάλαβε ότι τα Simply είναι ναρκωτικό και τους μάζεψε; Τι στο…

Τότε βλέπω μπροστά μου ένα γνώριμο βλέμμα. Όχι, δεν τον ξέρω κανονικά, αλλά η απόγνωση στα μάτια του μου θυμίζει εμένα, έτσι όπως κοιτάει το placeholder πανί μπροστά από το κλειστό κατάστημα.

«Κι εσύ για Simply Burgers ήρθες;» με ρώτησε.

Έγνεψα με όση δύναμη μου είχε μείνει, ελπίζοντας να ακούσω κάτι καλό. Ίσως αυτός να ήταν ένας ασφαλίτης του λίπους, ένας πληροφοριοδότης των θερμίδων που θα μου έλεγε να ψάξω λίγο καλύτερα για να καταλάβω πως όλα ήταν απλά μια παρεξήγηση.

«Άσε… Κι εμένα προλίγο μου είπαν ότι έκλεισαν κι έτρεξα από τον κάτω όροφο» Χαμήλωσε το βλέμμα του σαν κασέρι που λιώνει πάνω στο μπιφτέκι. «Στην Αθήνα σκίζουν. Εδώ δεν δούλευαν…»

«Μα, είναι δυνατόν;» τον ρώτησα. «Εγώ έρχομαι εδώ μόνο για αυτά! Και… και τι θα τρώμε τώρα;»

«Δεν ξέρω…» Κοίταξε τα καταστήματα γύρω του. «Μου είπαν ότι εδώ δίπλα κάνουν ένα καλό μπιφτέκι, μεγάλο. Λέω να δοκιμάσω…»

Τον κοίταξα στα μάτια στεναχωρημένος. Απέφυγε το βλέμμα μου σαν από τύψεις. Ήξερε πως έλεγε ψέματα τόσο σε μένα, όσο και στον εαυτό του.

«Δεν ξέρουν να τρώνε οι Θεσσαλονικείς» είπε και έφυγε, χαιρετώντας με με ένα νεύμα του κεφαλιού του.

Κι έτσι έμεινα μόνος, ανάμεσα σε κόσμο που έτρωγε Γκούντις και υπερεκτιμημένο Ντερλικατέσσεν. Μόνος, μπροστά σε ένα μαρκετίστικο πανί, ένα πλαστικό σάβανο πάνω σε νεκρά όνειρα απόλαυσης, πάνω σε ελπίδες για καυτές πατάτες βουτηγμένες στη σως μετά την κοφτερή πείνα της δουλειάς, ένα τέλος σε μια αγάπη που ξεκίνησε από την πρώτη μπουκιά.

Simply Burgers, θα μου λείψετε.
Ήσασταν το μόνο burger που έτρωγα.
Θα είστε για πάντα το μεγαλύτερο σάντουιτς της ζωής μου.

«Αντίο.»


Αυτό είναι το τελευταίο burger που έφαγα στη Θεσσαλονίκη, λίγες μέρες νωρίτερα.

(p.s. Η κουβέντα με τον τύπο είναι αληθινή ιστορία. Για να καταλάβετε…)