20 συμπεράσματα που έβγαλα από 20 μέρες στο Τόκιο (Μέρος 2ο)

Στο προηγούμενο άρθρο, ξεκίνησα αυτή τη μεγάλη λίστα με συμπεράσματα που έβγαλα για το Τόκιο και τους Ιάπωνες, μετά από το ταξίδι μου στην χώρα τους.

Μετά από πολύυυυ procrastination, νομίζω πως ήρθε η στιγμή να συνεχίσω, με ακόμη δέκα πράγματα που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εμένα, σε αυτή την μαγευτική (αλλά και εξωγήινη) πόλη.

1. Το Τόκιο είναι ένα τέλειο μέρος για τουρισμό – αλλά κακό μέρος για να δουλεύεις.

Ίσως το Τόκιο να μην είναι φτιαγμένο γύρω από ακριβώς αυτά που θέλει ένας Ευρωπαίος, αλλά σίγουρα είναι μια πόλη που προσπαθεί να καλύψει όλες τις ανάγκες ενός Ιάπωνα, 24 ώρες τη μέρα.

Είτε αυτό αφορά τα Konbini, που δεν κλείνουν ποτέ, είτε τα Arcade στα οποία μπορείς να παίζεις ηλεκτρονικά με τις ώρες, χωρίς κανένας να σου πει ποτέ τίποτα, είτε θέλεις να κάνεις clubbing μέχρι το ξημέρωμα.

Παράδεισος.

Με άλλα λόγια, εάν έχεις λεφτά για φάγωμα, το Τόκιο είναι μια τέλεια πόλη. Κι εμείς, ως τουρίστες εκεί, περνούσαμε πολύ καλά.

Ένα βραδάκι, άγρια νύχτα για τους εργαζόμενους του Τόκιο, και ώρες αφ’ ότου εκείνοι είχαν φύγει από τα γραφεία για τις προβλεπόμενες μπύρες με τους συναδέλφους (με σκοπό να ξεχάσουν τα βάσανα της ζωής τους), περπατούσαμε κοντά στην πανάκριβη περιοχή Ginza.

Εκεί, έξω από κάθε ουρανοξύστη, βλέπαμε μεγάλα, λιμουζινέ αμάξια, με οδηγούς να περιμένουν μέσα.

Στην αρχή, δεν πολύ καταλαβαίναμε τι ρόλο βαρούσαν, αλλά μετά από λίγες μέρες στην περιοχή, πιάσαμε το νόημα. Οι οδηγοί αυτοί, περίμεναν τα αφεντικά, τα μεγάλα κεφάλια των εταιριών, για να τους πάνε σπίτι. Στην Ιαπωνία, όσο πιο σημαντικός ήσουν, τόσο πιο πολύ δούλευες.

Και σε μια κοινωνία που είναι χτισμένη γύρω από τις “αρχές” και τον σεβασμό, ποιος υπάλληλος τολμάει να πάει κόντρα στις υπερωρίες, όταν ο διευθυντής φεύγει από την εταιρεία τα μεσάνυχτα;

Άρα, αν έχεις λεφτά και χρόνο για να το παίζεις τουρίστας, η Ιαπωνία είναι μαγική.

Σε αντίθετη περίπτωση, με τις υπερωρίες να κυλούν στο αίμα τους, και με ένα διαμέρισμα των 30 τετραγωνικών να κοστίζει γύρω στα 1.500€ τον μήνα, φαντάζομαι πως ίσως και να μην είναι.

2. Το Τόκιο σου βγάζει την αίσθηση ότι είναι παντελώς ασφαλές.

Στο σύνολο της μητροπολιτικής του έκτασης, το Τόκιο, έχει 40.000.000 (εκατομμύρια είναι αυτό) κατοίκους.

Για να υπάρχει κάποιο μέτρο σύγκρισης, η Αθήνα έχει 4.000.000. Δηλαδή, το Τόκιο είναι δέκα φορές μεγαλύτερο σε πληθυσμό, ενώ είναι μόνο πέντε φορές μεγαλύτερο σε έκταση από εκείνη.

Έχοντας αυτό στον νου, μπορεί κανείς να φανταστεί, ότι από τη στιγμή που η μικρούλα Αθήνα έχει αρκετά περίεργα/ύποπτα/δεν-πας-μετά-τις-οχτώ σημεία, το Τόκιο θα έχει ολόκληρες no-go περιοχές.

Ένα βράδυ, που λέτε, αποφασίσαμε με τον Βαγγέλη να κατέβουμε δύο-τρεις στάσεις πριν το σπίτι που μέναμε, έτσι για να περπατήσουμε λίγο.

Το λάθος που κάναμε ήταν διπλό: Από τη μια, οι αποστάσεις μεταξύ κάποιων στάσεων στην Ιαπωνία μπορεί να αντιστοιχούν σε πέντε στάσεις του Μετρό στην Αθήνα. Και από την άλλη, η ώρα ήταν ήδη περασμένες δώδεκα, και αυτό ήταν το τελευταίο τρένο της γραμμής.

Αυτό είναι όλο το Τόκιο

Αυτές είναι οι “τρεις στάσεις” που έπρεπε να περπατήσουμε. 7.2 χιλιόμετρα. Μιάμιση ώρα με τα πόδια, εάν δεν σταματούσες καθόλου.

Το σημείο που κατεβήκαμε, το Ikebukuro, τυχαίνει να είναι μια από τις περίεργες περιοχές του Τόκιο. Αυτό σημαίνει, πως αν είδαμε δύο περίεργες φάτσες σε ολόκληρο το Τόκιο, αυτές βρίσκονταν εκεί – αν και το πιθανότερο είναι, πως εμείς φαινόμασταν πιο περίεργοι από αυτούς.

Το Ikebukuro, επίσης, θεωρείται “περίεργο”, γιατί ας πούμε ότι έχει κάνα δύο κωλόμπαρα ανοιχτά τη νύχτα. Ακόμη κι έτσι, εκ των υστέρων, καταλαβαίνω ότι αν ένιωσα έστω και λίγο άβολα είναι επειδή απλά δεν ήξερα που βρισκόμουν.

Όταν κοιτάξαμε τον χάρτη του Google Maps, συνειδητοποιήσαμε το λάθος μας, και αφού δεν είχαμε κάποια άλλη επιλογή, αρχίσαμε απλώς να περπατάμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Βγαίνοντας από το Ikebukuro, η πόλη ήταν απλά residential Tokyo. Περπατούσαμε κατά μήκος της (υπερυψωμένης) ράγας του τρένου που θα έπρεπε κανονικά να είχαμε χρησιμοποιήσει, πάνω σε ήρεμα πεζοδρόμια ανάμεσα σε πολυκατοικίες βέρων Τοκιανών.

Μια στο τόσο, από δίπλα μας περνούσε κάποια Γιαπωνέζα με ποδήλατο. Το ότι αυτό συνέβαινε μία μετά τα μεσάνυχτα, μας έκανε εντύπωση.

Κάνα εικοσάλεπτο μετά, είδαμε ένα περίεργο μαγαζάκι. Φυσικά, μπήκαμε μέσα.

Περπατάς στο Τόκιο νύχτα. Βλέπεις αυτό. Τι κάνεις;

Αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή με τα Don Quijote, τα οποία, αν πρέπει να τα περιγράψω, θα πω πως είναι κάτι σαν τα Jumbo, αλλά σε βλαμμένη Ιαπωνική έκδοση.

Πολλές φορές περιλαμβάνουν κανονικό Super Market, αλλά πουλάνε ακόμη και μεταχειρισμένες τσάντες Louis Vuitton στον όροφο – ενώ όλη η αισθητική είναι κάτι σε γιουσουρούμ/παζάρι.

Ότι να ‘ναι, πραγματικά.

Μέσα στο Don Quijote του Ikebukuro, 1:00 το βράδυ.

Λέω αλήθεια.

Αφού τελειώσαμε με την περιήγηση στα περίεργα της Ιαπωνίας, συνεχίσαμε να περπατάμε πάλι. Περπατούσαμε για κάνα δίωρο, σε άδειες περιοχές του Τόκιο, μακριά απ’ ότι θεωρείται κέντρο.

Ήταν νύχτα και εμείς ήμασταν σε μια μακρινή, ξένη χώρα, που δεν ξέραμε τη γλώσσα, που δεν ξέραμε τίποτα. Οι δρόμοι ήταν άδειοι, αλλά πάντα ήταν καθαροί. Ο κόσμος κοιμόταν, αλλά κάθε πολυκατοικία είχε τα φώτα της ανοιχτά.

Ένας από τους πολλούς ναούς που πετυχαίναμε ανάμεσα σε συγκροτήματα πολυκατοικιών, αργά τη νύχτα.

Περπατώντας ακόμη και στο πιο τυχαίο σημείο του Τόκιο, το πιο πιθανό ήταν ότι εγώ έκανα τους περαστικούς, νυχτόβιους Τοκιανούς να αισθάνονται άβολα.

Ποτέ μου δεν έχω νιώσει πιο ασφαλής σε μια ξένη, μακρινή πόλη. Κι αυτό είναι ένα πράγμα που μπορεί κανείς να το καταλάβει, μονάχα εάν πάει στην Ιαπωνία.

3. Τρένα και ποδήλατα, κάνουν μια πόλη καλύτερη.

Ίσως αν μιλούσα σε έναν κάτοικο Βερολίνου, ή ίσως Λονδίνου ή Νέας Υόρκης, να ξεκινούσα την κουβέντα με κάποιο στυλ «Φαντάσου το δίκτυο τρένων/μετρό της πόλης σου και πολλαπλασίασέ το με το άπειρο».

 Αυτός είναι ο χάρτης όλων των γραμμών τρένων στο Τόκιο.

Ουσιαστικά, αυτή η τεράστια πόλη, έχει ακόμη μια παράλληλη, σκαμμένη από κάτω. Δεν υπάρχει σημείο που να μην καλύπτεται από κάποια στάση τρένου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Ακόμη, τα τρένα των Ιαπώνων είναι φημισμένα για την ακρίβειά τους. Εάν κάποιο τρένο αργήσει πάνω από ένα λεπτό, πιθανότατα κάποιος έπεσε στις ράγες (πράγμα που όταν συμβαίνει, το ανακοινώνουν σε κάτι οθονίτσες, εξηγώντας τους λόγους της καθυστέρησης).

Πέραν από τα τρένα, όλοι οι Ιάπωνες, έχουν κι από ένα ποδήλατο, το οποίο, συνήθως, δεν κλειδώνουν, γιατί αυτό απαγορεύεται. Άρα, μιλάμε για σειρές από αμέτρητα ποδήλατα, αφημένα χύμα, όρθια στις άκρες των δρόμων.

Αυτόματο πάρκινγκ ποδηλάτων βγαλμένο από mecha anime.

Φυσικά και αναρωτηθήκαμε εάν κλέβουν ποδήλατα. Μετά από λίγο Googl-άρισμα, μάθαμε ότι υπάρχουν συμβάντα όπου βγαίνουν κάποιοι παγανιά με νταλίκα και φορτώνουν ξεκλείδωτα ποδήλατα τη νύχτα, αλλά είναι σπάνιο.

Σε κάθε περίπτωση, τα τρένα, σε συνδυασμό με την χρήση ποδηλάτων, φτιάχνουν μια πόλη, που παρά το μέγεθός της, δεν παρατήρησα ποτέ να έχει κάποιου είδους μποτιλιάρισμα.

Στη Shinjuku, τα πράγματα ήταν πάντα χαλαρά. Στην Μητροπόλεως, στη Θεσσαλονίκη, γιατί είναι πάντα τόσο χάλια;

4. Το Τόκιο έχει αμέτρητα πρόσωπα.

Υπάρχουν πολλές μεγάλες πόλεις στην Ευρώπη. Από εκείνες που με το τρένο θέλεις μια ώρα για να πας από τη μια πλευρά στην άλλη, και λοιπά.

Τίποτε, όμως, δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για το μέγεθος του Τόκιο.

Ανεβαίνοντας στο ψηλότερο κτίριο του κέντρου, βλέπεις πολυκατοικίες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου. Βασικά, βλέπεις ψηλά κτίρια, αληθινή πόλη, μέχρι εκεί που σου επιτρέπει να δεις το curvature της Γης.

https://www.instagram.com/p/BLf-JBPBmbM/

Τόσο μεγάλο είναι το Τόκιο.

Γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς το πόσα πρόσωπα κρύβει αυτή η πόλη, εκτός κι αν πάρει το μετρό και πάει μακριά, σε φάση πάνω από σαράντα λεπτά με το τρένο (που και πάλι θα αποτελεί ψιλο-κέντρο του Τόκιο), ή αν αναγκαστεί να γνωρίσει άλλες περιοχές με το να βρει Airbnb κάπου πέρα από τις κλισέ Shinjuku/Shibuya κλπ.

Αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση, με τις ψηλές πολυκατοικίες, τα νέον φώτα και τα capsule hotels, δεν είναι παρά το αντίστοιχο του να βλέπεις την Times Square της Νέας Υόρκης – κάτι πολύ συγκεκριμένο, πολύ κεντρικό και τέρμα τουριστικό.

https://www.instagram.com/p/BLlFKgzBFvx/

5. Η Ιαπωνία δεν είναι αυτό που προβάλλεται μέσα από τα animation της.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που είχαν κάποιο φετιχ με την Ιαπωνία, όπως εγώ, πιθανότατα κόλλησαν το μικρόβιο από τα Ιαπωνικά κινούμενα σχέδια που έβλεπαν όταν ήταν παιδιά, τα ανιμέ.

Αυτό είναι λογικό, γιατί από τη μια τα ανιμέ προβάλλουν μια μαγευτική, φανταστική πραγματικότητα που αναγκαστικά σου προκαλεί κάποια ιδιαίτερη έλξη, και από την άλλη, σε εκείνες τις ηλικίες που βλέπει κανείς περισσότερο ανιμέ, είναι συνήθως αρκετά νέος για να μπορεί να πιστέψει σε εκείνα τα φανταστικά παραμύθια.

Πριν πάω στο Τόκιο, είχα δει εκατοντάδες ανιμέ. Είχα διαβάσει και ακόμη τόσα manga.

Εντάξει, δεν έκανα το λάθος να πιστεύω ότι οι Ιάπωνες θα ήταν όπως αυτά που έβλεπα στα ανιμέισον, αλλά θέλω να προετοιμάσω οποιονδήποτε περιμένει κάτι τέτοιο ότι αυτό δεν ισχύει με κανέναν τρόπο. Εκτός κι αν έβλεπε μονάχα slice of life ανιμέ, που όσο να ‘ναι προσεγγίζουν μέχρι ένα καλό σημείο την καθημερινότητα και τις συνήθειες του κόσμου.

Εάν ήταν να κάνω μια σύγκριση της πραγματικότητας με τα ανιμέ, θα έλεγα περισσότερο, πως ότι προβάλλει αυτός ο λαός στο pop culture του, είναι ίσως αυτό που θα ήθελαν να ζουν. Τα ανιμέ και τα video games τους είναι το τρόπος τους για να ξεφεύγουν.

Οι Ιάπωνες είναι άνθρωποι της ρουτίνας. Ίσως μπορείς να το πεις και βαρετοί. Καμία σχέση με τα ανιμέ. Και, σίγουρα, κανείς δεν μιλάει όπως στα ανιμέ. Εκείνη ειναι γλώσσα για κινούμενα σχέδια που απευθύνονται κυρίως σε παιδάκια.

Ακόμη, παρά την εικόνα που μερικές φορές δίνεται προς τα έξω, δεν υπάρχουν πολλοί ενήλικες στα μετρό που διαβάζουν μάνγκα. Αυτό το βλέπεις μόνο τριγύρω στην nerdουλάδικη Akihabara, και εκεί πάλι σπάνια.

Και ειδικά η γλώσσα, αν κανείς νομίζει πως είναι όπως αυτή που μιλάνε στα ανιμέ, κάνει λάθος. Άλλες εκφράσεις, άλλος τόνος, άλλο ύφος, άλλες λέξεις που ακούγονται συχνά.

6. Οι Ιάπωνες είναι ευγενικοί άνθρωποι – ακόμη κι αν πολλές φορές αυτό είναι ψεύτικο (όπως στα ταμεία).

Η Ιαπωνία μπορεί να διαστρεβλώσει πολύ τις απαιτήσεις που έχει κανείς από την εξυπηρέτηση στα μαγαζιά. Όλοι οι σερβιτόροι χαρούμενοι, εξυπηρετικοί, με το ποιηματάκι “sumimasen blablablabla…” πριν και μετά από κάθε αλληλεπίδραση μαζί τους.

Στις 20+ μέρες μου στο Τόκιο, δεν θυμάμαι να είδα έναν άνθρωπο που να ήταν έστω και λίγο αγενής, είτε αυτός ήταν υπάλληλος, είτε απλός πολίτης.

Και το στερεότυπο με τους Ιάπωνες που θα σε πάρουν από το χέρι για να σε πάνε εκεί που θέλεις, ισχύει. Δύο-τρεις φορές ρωτήσαμε Ιάπωνα για κατεύθυνση, και, αφού μας είπε “δεν γνωρίζω”, μετά από λίγο έτρεξε από πίσω μας (χάνοντας το τρένο του, ξέρω-γω) για να μας βοηθήσει.

Από την άλλη, όμως, η Ιαπωνική κοινωνία είναι βασισμένη στους τύπους, και αυτό, τις λίγες φορές που αποκαλύφθηκε, με έκανε να σκεφτώ μήπως τελικά η “ευγένεια” είναι σε μεγάλο βαθμό ψεύτικη.

Όπως ένα απόγευμα στα Muji που η υπάλληλος με καλωσόρισε με το κλασικό, υπερ-χαρούμενο “Sumimasen…” τους.

«Do you speak English» τη ρώτησα.
«A little bit», απάντησε, με την έκφρασή της να χάνει απότομα την Ιαπωνική γλύκα. Εννοώ, πήρε τη γνωστή, ξινισμένη φάτσα που βλέπουμε συχνά σε υπαλλήλους στα δικά μας μέρη.

Κι αυτό με έκανε να σκεφτώ, μήπως τελικά η ευγένεια, γι’ αυτούς, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τυπική συνήθεια, συνυφασμένη με τη γλώσσα τους.

7. Τα περισσότερα πράγματα είναι μικρά στο Τόκιο – no pun intended.

Ένα από τα δωμάτια που μέναμε, είναι πιο μικρό από την τουαλέτα στο πατρικό μου. Ολόκληρο το σπίτι μιας οικογένειας, που μέναμε, παίζει να μην ήταν πάνω από 40 τετραγωνικά. Και αυτό ήταν από τα μεγάλα σπίτια.

Δωμάτιο για δύο άτομα.

Παρ’ όλα αυτά, αξιοποιούν τόσο καλά τους χώρους, που τα κάνουν να φαίνονται μεγαλύτερα απ’ ότι είναι πραγματικά.

Πάντα, όμως, σπαταλούν δυσανάλογα πολύ χώρο για τα καθιστά τους μπάνια, γιατί αυτοί οι άνθρωποι, αν δεν μουλιάζουν στο καυτό νερό μια ώρα τη μέρα, τότε δεν νιώθουν καλά.

Μια από τα ίδια με τα δρομάκια τους, με τα αμάξια τους (τα λένε Kei-Car και υπάρχουν μόνο εκεί) αλλά και με τις μερίδες των φαγητών τους.

Η Ιαπωνία, όσο μεγάλη κι αν είναι, παραμένει ένα μεγάλο νησί. Και ο κόσμος είναι τόσος πολύς, που δεν περισσεύει χώρος για τίποτα.

8. 20 μέρες αρκούν μόνο αν λειτουργείς σε τρελούς ρυθμούς.

Πριν πάω Τόκιο, οι φίλοι με ρωτούσαν εάν θα επισκεπτόμουν κι άλλες πόλεις. Επειδή το είχα ψάξει λίγο το θέμα, τους έλεγα πάντα: «Δεν νομίζω πως θα χρειαστεί».

Είχα παραπάνω από δίκιο.

Αυτό που κάναμε με τον Βαγγέλη εκείνες τις 20 μέρες, ήταν απλά υπεράνθρωπο. Νομίζω πως γνώρισα ξανά τα όρια του εαυτού μου.

Περπατούσαμε πάνω από 20 χιλιόμετρα τη μέρα, δεν καθόμασταν ούτε δευτερόλεπτο. Τις τελευταίες εφτά μέρες, παίζει να μην κοιμήθηκα πάνω από 10 ώρες, συνολικά.

Με άλλα λόγια, συμπύκνωσα πράγματα σε είκοσι μέρες, που κανονικά θα έπαιρναν για κάποιον άλλον, σαράντα.

Και πάλι, φεύγοντας, είχα μια τεράστια λίστα με βασικά πράγματα που ήθελα να κάνω και δεν πρόλαβα.

Μια από τις πολλές εισόδους του σταθμού στη Shinjuku.

Το Τόκιο είναι μια πολύ μεγάλη πόλη, με πολλά πρόσωπα, και εάν είσαι καινούριος εκεί, η πρώτη βδομάδα δεν αρκεί παρά μόνο για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις τι παίζει εκεί.

Οπότε, σε οποιονδήποτε σκοπεύει να πάει, θα πρότεινα να παίξει το “quality-over-quantity” παιχνίδι, και να μην κυνηγήσει τη συλλογή από ονόματα πόλεων, αλλά να προσπαθήσει να ξεζουμίσει το Τόκιο όσο περισσότερο μπορεί.

Αλήθεια, ακόμη και δύο μήνες, δεν είναι αρκετοί.

9. Η PASMO είναι το καλύτερο παράδειγμα του πως χρησιμοποιεί την τεχνολογία το Τόκιο.

Όταν κανείς στον κύκλο μου μάθαινε πως είχα πάει Ιαπωνία, πάντα αναφέρονταν στην Ιαπωνία ως “αυτοί που έχουν τεχνολογία παντού” και τα λοιπά. Μετά, με ρωτούσαν εάν πράγματι ίσχυε αυτό.

Κοιτάξτε. Οι Ιάπωνες είναι εξωγήινοι σε πολλά πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεις γύρω σου διαστημόπλοια να πετάνε και τέτοια. Όλα είναι καθαρά και καινούρια, αλλά έχουν τις ίδιες αυτόματες πόρτες με εμάς, τα ίδια ασανσέρ με εμάς και γενικότερα ότι βλακεία έχουμε και εμείς, απλά σε πιο καινούριο και καθαρό.

Α, και τα κινητά τους είναι σχεδόν όλα iPhone. Παίζει οι Έλληνες να έχουν και περισσότερα.

Οι τρελοί, όμως, έχουν ένα πολύ απλό πράγμα που εμένα μου φαίνονταν αρκετά εξωγήινο για να χαμογελάω σαν χαζό κάθε φορά που το χρησιμοποιούσα. Αυτό είναι μια μικρή καρτούλα που λέγεται PASMO.

Μια κακιά φωτογραφία της PASMO.

Αυτή η κάρτα, ουσιαστικά, είναι μια προπληρωμένη, ανέπαφη κάρτα για να μπαίνεις στα τρένα τους. Όταν μπαίνεις σε έναν σταθμό, την ακουμπάς σε μια μαλακιούλα δίπλα στις μπάρες, κάνει έναν ΠΟΛΥ ικανοποιητικό θόρυβο, ανοίγει η πόρτα, και το ξανα-ακουμπάς στον σταθμό που κατεβαίνεις, και σε χρεώνει.

Βασικά, δείτε ένα σχετικό βιντεάκι που βρήκα στο YouTube για να καταλάβετε:

Τώρα, το να χαίρεσαι που πληρώνεις ανέπαφα για να πηγαίνεις πέρα δωθε στο Τόκιο, είναι μέχρι ένα σημείο ηλίθιο και συμφωνώ.

Οι εξωγήινοι φίλοι μας, όμως, υποστηρίζουν το σύστημα της PASMO για να πληρώνεις ανέπαφα σε κάθε Konbini για τις Γιαπωνέζικες παχυντικές μαλακίες που θα φας. Ακόμη, οι αυτόματοι πωλητές τους, που βρίσκονται σε κάθε γωνία (κυριολεκτικά), υποστηρίζουν πληρωμή με PASMO.

Φίλε, ακόμη και τα τριόροφα Arcade που καθόμουν και έπαιζα Chunithm με τις ώρες, αντί για κατοστάρικα, υποστηρίζουν πληρωμές με PASMO.

Συμπέρασμα; Οι Ιάπωνες έφτιαξαν τον πιο ύπουλο, gamified τρόπο για να μου τρώνε τα λεφτά.

10. Η Ιαπωνία δεν είναι μόνο το Τόκιο

Μπορεί το Τόκιο να είναι πολύ μεγάλο για να το δει κανείς σε ένα ταξίδι. Από την άλλη, και η ίδια η Ιαπωνία είναι μια πολύ μεγάλη χώρα.

Η Ιαπωνία (ροζ) σε σύγκριση με την Ελλάδα (και την υπόλοιπη Ευρώπη).

Όλα όσα γράφω για το Τόκιο, αφορούν το Τόκιο και μόνο. Η δυτική πλευρά της Ιαπωνίας, παίζει να έχει διαφορετικές συνήθειες, άλλο χαρακτήρα, πιο τυπικό, η πιο χαλαρό. Μικρότερα χωριά, ή παραλίες με αραχτούς τυπάδες.

Σε κάθε περίπτωση, η Ιαπωνία δεν τελειώνει στο Τόκιο. Ακόμη και μετά από 20+ μέρες ασταμάτητου περπατήματος κι εξερεύνησης, ξέρω ότι και η ίδια η πόλη έχει να μου δώσει πολλά ακόμη. Πόσο μάλλον η υπόλοιπη χώρα.

Κάποιοι ταξιδεύουν σε χώρες όπως η Ινδία, για να δουν από κοντά το πως είναι μερικές φορές η φτώχεια στην ακραία μορφή.

Στην Ιαπωνία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Είναι μια ευκαιρία για δεις το πως θα ήταν όλα, εάν έπαιρνες το συνηθισμένο Ευρωπαϊκό επίπεδο ζωής, και το τραβούσες στην τελειότητα.

Αυτό ακριβώς πήρα από την Ιαπωνία: Μια γεύση από την κοινωνία στον υπερθετικό βαθμό.

Και για να πω την αλήθεια, νομίζω πως δεν μου ήταν αρκετή. Με ότι κι αν σημαίνει αυτό για το σύντομο μέλλον.