Η απάντηση είναι πολύ απλή – και την έχω χτίσει με τσιμέντο στο τέλος του άρθρου.
Αλλά υπάρχουν διάφοροι λόγοι που αυτό συνέβη, λόγοι που μπορεί να είναι και ωραία συμπεράσματα για την ίδια την φύση του “ντυσίματος”. Οι λόγοι, και η διαδικασία που με έφεραν ως εδώ, έχουν ως εξής…
Μέσα στα χρόνια που κάνω blogging έχω καταλήξει σε κάποιες γενικές ιδέες που με βοηθούν να μένω μακριά από αχρείαστες τριβές.
Σε χαλαρά πλαίσια, και στο φορμά τις δεκάρας λίστας, μαζεύω εδώ αυτούς τους (ιερούς) κανόνες:
Γίνεται να αγαπάς τα ταξίδια μα να σιχαίνεσαι τον τουρισμό; Γίνεται να αγαπάς τις εμπειρίες τις ζωής μα να σιχαίνεσαι να μιλάς συνέχεια γι’ αυτές;
Ω, ναι. Γίνεται.
Όπως και γίνεται να γυρίζουν οι άνθρωποι όλον τον κόσμο και να είναι σαν να μην ταξίδεψαν ποτέ. Όπως και γίνεται να ζεις περισσότερο για να το λες στους άλλους παρά για τον αυτοσκοπό. Όπως γίνεται να περνάς μια εβδομάδα σε μια ξένη χώρα και να μην καταφέρνεις να τη γνωρίσεις στην πραγματικότητα ούτε καν λίγο.
Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις τον κόσμο για να ανοίξει το μυαλό σου. Αμφιβάλλω αν ένας άνθρωπος μπορεί να επεξεργαστεί καν όσα βρίσκονται την παρούσα στιγμή γύρω του, αν φυσικά επικεντρωθεί στο παρόν με προσοχή.
Όχι, τα ταξίδια δεν θα σου ανοίξουν το μυαλό. Αντιθέτως. Πρέπει να πας με ανοιχτό μυαλό στα ταξίδια για να καταφέρουν αυτά να σε αλλάξουν.
Αυτό το post είναι μέρος του Project: “Φτιάξε την τέλεια αντρική ντουλάπα”.
Έχοντας ήδη καλύψει ολόκληρο το σώμα με τα προηγούμενα άρθρα για την τέλεια αντρική ντουλάπα, το μόνο που μένει είναι να καλύψουμε το ίδιο το καλυμμένο σώμα με ακόμη περισσότερο ύφασμα.
Ναι, ο παραλογισμός του μοντέρνου ανθρώπου – αλλά χωρίς τρίχωμα πιθήκου (ή extra-strong Russian βότκα) δεν πρόκειται να αντέξεις διαφορετικά στις παγωμένες θερμοκρασίες του Φεβρουαρίου.
Με άλλα λόγια, σε αυτό το post θα ασχοληθούμε με τα 6 βασικότερα κομμάτια του αντρικού outerwear, ή αλλιώς (όπως το λέμε γενικά) με τα μπουφάν.
Continue reading
Ίσως άργησα λίγο να γράψω αυτό το review, αφού η δοκιμή έγινε κάπου στα τέλη Αυγούστου, αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είχα κρατήσει λεπτομερείς σημειώσεις.
Με αυτό το post, θα έχουμε μια καλή σύγκριση ανάμεσα στα δύο δημοφιλέστερα burger-άδικα της πόλης, το Pax και το Brothers in Law με το οποίο ασχολήθηκα παλαιότερα.
Ψάχνοντας το που φεύγει το budget μήνα μου, συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα λεφτά μου τα τρώω στο φαγητό (pun intended) – έξω. Ουσιαστικά, εκτός από τις μέρες που κάθομαι στο πατρικό μου, τα μισά μου γεύματα καθημερινά είναι σε κάποιο “μαγαζί”.
Αυτό, μαζί με το ότι είμαι “πρώην χοντρός” (και νυν “χοντρός στο μυαλό”) με κάνει κατάλληλο για να αρχίσω μερικά πιο συγκεκριμένα review για τα φαγάδικα των πόλεων που επισκέπτομαι.
Περπατώντας προς τον χώρο του parking από το μεγάλο και θεοσκότεινο μονοπάτι, άκουγα από μακριά τα πνιχτά μπάσα της μουσικής. Είχαμε φύγει στα μισά του set του Dino MFU για να οδηγήσουμε νύχτα μέχρι την άλλη μεριά της Ελλάδας και να προλάβουμε τις Δευτεριάτικες ώρες εργασίας.
Τα παπούτσια μου είχαν γεμίσει χώμα, πρώτα από τα πατήματα μπροστά στο stage και τώρα από το ίδιο το μονοπάτι. Και υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είμαι μπουχτισμένος, κουρασμένος από ένα θορυβώδες τριήμερο, ανάμεσα σε αντίσκηνα που δεν κοιμόντουσαν ποτέ και μπάνια σε αναγκαστικά παγωμένα υπαίθρια ντους.
Αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος. Ήμουν ακόμη γεμάτος ενέργεια, παρά τις ελάχιστες ώρες που είχα κοιμηθεί – ουσιαστικά 9 ώρες ύπνου μέσα σε τρεις μέρες. Και περπατώντας αυτό το σκοτεινό και μακρύ χωμάτινο μονοπάτι για τελευταία φορά, αισθανόμουν οικειότητα.
Αυτό το μεγάλο χωράφι με τους 70 DJs και τις χιλιάδες κόσμου που χόρευε, με είχε κάνει κομμάτι του.
Αυτό το άρθρο μπορεί να ξεκινάει από το τέλος, αλλά αυτή η ιστορία της Dreamland είναι μονάχα η μικρή αρχή για κάτι μεγάλο.
Continue reading
