Nike Roshe 2 - (ή αλλιώς) μια ιστορία αγάπης που έγινε ρουτίνα.

Άκου το τελευταίο επεισόδιο του podcast:

Μετά από αρκετό καιρό, επιτρέψτε μου ένα post όπου θα γράφω παίρνοντας το θέμα "ντύσιμο" στα σοβαρά.

Ξεκίνησα το blog αυτό κάπου το 2012, επηρασμένος από τα (hashtag)menswear ξένα blog της περιόδου και από τα αντίστοιχα streetwear (σε φάση hypebeast) μιας και δεν έβρισκα αντίστοιχο υλικό στα Ελληνικά.

Παράλληλα, αφού προσπαθούσα να φτιάξω μια βασική φιλοσοφία για το "πως μπορώ να ντύνομαι ωραία με εύκολο τρόπο", θεώρησα πως θα μπορούσα να καταγράφω παράλληλα και τις ανακαλύψεις μου στο internet.

Σε αυτή τη διαδικασία, ένα βασικό πρόβλημα ήταν τα παπούτσια: Τα "αθλητικά" που κυκλοφορούσαν πολύ στην Ελλάδα εκείνο τον καιρό ήταν κάτι μπουρδελέ, πανηγυρτζίδικα Nike με αερόσολες και τρελά χρωματάκια ή η κλασσική χολέρα που λέγεται "σταράκια".

Φυσικά, παρά το ενδιαφέρον για το "σοβαρότερο" menswear, καταλάβαινα πως δεν γίνονταν ένας νορμάλ άνθρωπος να κυκλοφοράει χωρίς λόγο, καθημερινά με brogues. Οπότε, κάτι έλειπε για να συμπληρώσει το κενό ακριβώς μεταξύ του "αθλητικού για τρέξιμο" και "σοβαρού παπουτσιού".

Χρειαζόμουν κάτι που να ήταν μεν αθλητικού-στυλ και άνετο, αλλά ταυτόχρονα να είχε μια απλότητα και μια σοβαρότητα.

Ε, και κάπου εκεί έπεσα πάνω στο Nike Roshe - που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά.

Χωρίς καμία υπερβολή, το έψαχνα σε μαγαζιά στην Ελλάδα για περίπου δύο χρόνια - από μικρά sneakerάδικα, μέχρι ξέρω-γω το Nike Store απέναντι από τη Βουλή. Και η μόνη απάντηση που έπαιρνα ήταν: "Τι είναι αυτό;"

Περιττό να πω, πως αυτή η μόνιμη retail χυλόπιτα μου θύμιζε τη σκληρή απάντηση μιας δύσκολης γκόμενας απέναντι στο επίμονο ψηστήρι μου - και με έκανε να θέλω να βρω αυτό το γαμωπάπουτσο ακόμη περισσότερο.

Ναι, σήμερα γελάω με τον εαυτό μου, αλλά στερνή μου γνώση.

Και το ξέρω ότι μπορούσα να το αγοράσω online, αλλά πρώτον, δεν ήταν τόσο ευρέως διαθέσιμο όσο τώρα, και δεύτερον, δεν τολμάω να πάρω παπούτσι online που δεν έχω ήδη δοκιμάσει.

Τέλος πάντως, κατάφερα να αποκτήσω το πρώτο μου ζευγάρι Roshe κάπου στα τέλη του 2013, από ένα sneakerάδικο της Θεσσαλονίκης. Ήταν ένα edition με marble σόλα, που δεν μου άρεσε 100%, αλλά τουλάχιστον ήταν Roshe.

Και το φορούσα με χαρά για αρκετό καιρό.

Κάποια στιγμή, το Roshe, άρχισε να εισάγεται πιο τακτικά, και αργά η γρήγορα έκανε την δειλή του εμφάνιση στα επίσημα Nike Store. Λίγο καιρό μετά, άκουγα ανθρώπους να μιλάνε για το παπούτσι, προφέροντας το "Ρόους".

«Βρήκα ένα γαμάτο παπούτσι. Νάικ Ρόους, ότι πιο άνετο έχεις φορέσει ποτέ σου».

Ακόμη κι αν καταπίεζα την τάση μου να τους διορθώσω (για την προφορά) όπως όταν βλέπω άτομο στο γυμναστήριο να κάνει άρση θανάτου με πλάτη λυγισμένη σαν κόμπρα, τουλάχιστον χαιρόμουν, γιατί αυτό το πολύ ωραίο minimal παπούτσι έβρισκε σιγά-σιγά ανταπόκριση - και άρα θα έβρισκα κι εγώ ευκολότερα τα καινούρια κομμάτια.

Και έτσι, φτάνουμε στο σήμερα.

Δύο μήνες πριν, κυκλοφόρησε το νέο μοντέλο Nike Roshe, με όνομα "Nike Roshe Two".

Είναι σχεδόν ίδιο με το προηγούμενο, απλά έχει αλλάξει κάπως την κατασκευή και τα υλικά του. Φαίνεται κάπως πιο ανθεκτικό, αν και λιγότερο minimal από το αρχικό μοντέλο.

Το καινούριο Nike Roshe 2.

Όταν είχα αγαπήσει εκείνο το πρώτο μοντέλο, ένας λόγος ήταν το πρώτο χρώμα με το οποίο είχε κυκλοφορήσει, το Iguana (Ιγκουινί;) το οποίο, όσο κι αν έψαξα, ποτέ δεν βρήκα διαθέσιμο.

Τώρα, το καινούριο μοντέλο, ξεκινάει με τρία διαθέσιμα χρώματα, ένα εκ των οποίων είναι και πάλι το Ιγκουινί. Λίγα χρόνια πριν θα το είχα ήδη παραγγείλει. Σήμερα, κοίταξα λίγο τις φωτογραφίες του, και μετά συνέχισα το σερφάρισμα στο Asos.

Στο Ιγκουινί.

Το νέο Roshe, δεν αμφιβάλλω, θα είναι τέλειο, όπως και το παλιό: ένα πολύ άνετο, απλό, όμορφο και σχετικά φθηνό παπούτσι.

Όταν, όμως, σήμερα περνάω έξω από ένα παπουτσάδικο, τα μισά κομμάτια της βιτρίνας είναι Roshe.

Εχθές το απόγευμα, πέτυχα στον δρόμο δύο τζόβενα σαραντάρηδες, από εκείνους που παραμένουν ωραίοι και επικίνδυνοι, εκείνους με τα σχισμένα τζιν και τα αμάνικα μπουφάν, να περπατάνε δίπλα δίπλα, bros, φορώντας ο καθένας από ένα ζευγάρι μαύρα Roshe.

Κάποτε, για μένα, το Roshe συμβόλιζε την αφαίρεση, μια απλότητα σε ένα πράγμα όπως το ντύσιμο, που γύρω μου το έβλεπα σαν μια ηλίθια διαδικασία συνεχούς ανταγωνισμού.

Σήμερα, για κάποιον λόγο, η "απλότητα" έγινε κι αυτή μόδα, με έναν περίεργο τρόπο, με τα χαρακτηριστικά του ανταγωνισμού πιο δυνατά από ποτέ. Το Roshe έγινε πια το παπούτσι του τατουατζιασμένου πορτιέρη στο κλαμπ (αν εξαιρέσουμε φυσικά τα Yeezy).

Ακόμη και σήμερα, το παπούτσι που φοράω 90% των ημερών μου, είναι ένα ζευγάρι Roshe. Παραμένει ένα πολύ άνετο παπούτσι, που ταιριάζει με τα περισσότερα ρούχα και στιγμές.

Σήμερα, απλώς, έχει καταντήσει βαρετό.

17 September, 2016