Πόσο ψώνιο μπορεί να είναι ένας fashion blogger;

Άκου το τελευταίο επεισόδιο του podcast:

Όταν έχεις πραγματικό στυλ, τότε σε φωτογραφίζουν άλλοι για να σε βάλουν στο blog τους. Στην φωτογραφία, ο Lapo Elkann, εγγονός του Gianni Agnelli, ιδρυτή της FIAT και διαχρονικού style icon. Το μήλο κάτω από τη μηλιά...

Περνάμε την εποχή του μεγάλου ψωνίσματος για όσους ασχολούνται με το menswear (όπως επίσης και με το γυναικείο ντύσιμο).

Αναφέρομαι πιο πολύ σε όσους καταπιάνονται υπερβολικά με αυτό, όπως η πολύ ενδιαφέρουσα κάστα των fashion bloggers.

Γιατί καταλήγεις να αναρωτηθείς πολλές φορές: Τι μπορεί να είναι, πέραν από το αστείρευτο ψώνιο, που να σε κάνει να φωτογραφίζεσαι μόνος σου και να ποστάρεις τα ντυσίματά σου σε ένα δημόσιο blog;

Όταν γράφεις ένα blog (η σε ένα περιοδικό) για ρούχα, δεν είναι παράξενο να δημοσιεύσεις φωτογραφίες από συνδυασμούς ρούχων για να "διδάξεις" κολπάκια στους αναγνώστες και να δώσεις μια εικόνα που θα στηρίζει τα λόγια σου.

Ένα blog όμως που περιέχει μόνο φωτογραφίες του συγγραφέα του, μαζί ίσως με μερικές ασήμαντες πληροφορίες από τη ζωή του, για εμένα είναι ένα βαρετό blog.

Φυσικά, σχεδόν κάθε ένας από αυτούς θα διαφωνούσε μαζί μου: «Το blog μου είναι ενδιαφέρον» θα έλεγε.

Ναι. Ξέρετε, δεν υπάρχει τίποτε πιο ενδιαφέρον στον κόσμο από τον εαυτό μας. Λατρεύουμε να μιλάμε για τον εαυτό μας, να προβαλλόμαστε, να μιλάνε για εμάς, να κάνουν share τις φωτογραφίες μας.

Θυμάστε άραγε την Tila Tequila; Αν όχι, ήταν ένα πορνίδιο της εποχής του MySpace, που είχε μερικές δεκάδες χιλάδες Friends στο προφίλ της.

Ουσιαστικά, ήταν διάσημη μόνο και μόνο για το ότι ήταν διάσημη. Έβαζε φωτογραφίες της να κοιτάει την κάμερα, να φιλάει την κάμερα, να ντύνεται, να γδύνεται. Και μόνο γι' αυτόν τον λόγο, είχε ένα κοινό που μάθαινε κάθε άχρηστη πληροφορία για την βαρετή ζωή της.

Σε τι διαφέρει το ψώνιο ενός fashion blogger από την Tila Tequila; Τι περισσότερο προσφέρει ένας blogger που κοιτάζει μόνο στον καθρέφτη του;

Μετά, ερχόμαστε στο προσωπικό κόστος που έχει η υπερπροβολή για έναν blogger. Αν κάποιος μέσος άνθρωπος ποστάρει όλα του τα ντυσίματα online, τότε καταλήγει βαρετός για το περιβάλλον του στην πραγματική ζωή.

Γιατί είναι άλλο να βλέπεις τους Μιλανέζους gentlemen του Sartorialist να περπατάνε στα Ιταλικά δρομάκια τους, κι άλλο να βλέπεις την Μαρία από τον παρακάτω δρόμο της πόλης σου να ποστάρει την φωτογραφία της online και μετά να την πετυχαίνεις στο καφέ της γειτονιάς σου, ντυμένη όπως και στο ίντερνετ.

Στην πραγματική ζωή, καταλήγεις να χάσεις το μυστήριο της προσωπικότητάς σου. Καταλήγεις να μηδενίσεις το στυλ σου. Το μυστήριο είναι σημαντικό κομμάτι του στυλ και πουλώντας τα όλα online το χάνεις. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με όσους ζουν και αναπνέουν στο Twitter, αλλά αυτή είναι μια άλλη (μεγάλη) κουβέντα...

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ξένος fashion blogger είναι λιγότερο ψώνιο. Το να έχεις όμως ένα τεράστιο κοινό, αλλοιώνει κάπως την αντίληψη της πραγματικότητας. Είναι το ίδιο ψώνιο, ίσως και χειρότερο, αλλά δεν φαίνεται τόσο.

Ποια είναι τελικά η σωστή ισορροπία;

Ας μην παρεξηγηθώ: Θέλω να βλέπω φωτογραφίες σε ένα fashion blog. Θέλω να βλέπω και φωτογραφίες αυτού που το γράφει. Η μόδα είναι οπτική τέχνη, οπότε η εικόνα είναι απαραίτητη.

Δεν θέλω όμως να βλέπω μόνο φωτογραφίες του ίδιου του blogger. Δεν θέλω να βλέπω βαρετές φωτογραφίες που δεν έχουν κάτι να μου πουν.

Κάθε post πρέπει να προσφέρει κάποιου είδους "αξία" σε αυτόν που το διαβάζει. Ο δικός μου νόμος λέει πως, για να είναι καλό ένα post, πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα από τα εξής χαρακτηριστικά:

Να μαθαίνει κάτι καινούριο στον αναγνώστη.
Να προβάλλει μια διαφορετική από τα συνηθισμένα άποψη στον αναγνώστη, βάζοντάς τον να σκεφτεί.
Να είναι πολύ ωραία γραμμένο. Να έχει, δηλαδή, λογοτεχνική αξία.
Να ενημερώνει για κάποιο γεγονός που δεν μπορεί να το βρει ο αναγνώστης εύκολα κάπου αλλού.
Να προκαλεί γέλιο με το χιούμορ του.

Με λίγα λόγια, να μην είναι ένα post που αφότου το έχει διαβάσει ο αναγνώστης να αισθάνεται πως δεν του πρόσφερε τίποτα.

Ένα post με φωτογραφίες της blogger του, ντυμένη για να πάει για καφέ δεν είναι ένα καλό post.

Τι φωτογραφίες θέλω να δω.

Είναι καλό να είσαι ψώνιο - αρκεί να μην είσαι πάρα πολύ. Δεν γίνεται να είσαι καλός με το ντύσιμο αν δεν έχεις αυτό το ψώνιο μέσα σου, οπότε εγώ το θεωρώ προσόν στον χώρο.

Θέλω, όμως, να βλέπω φωτογραφίες από κάτι εξαιρετικό: Είτε από ντύσιμο που δεν θα το δω εύκολα αν περπατήσω στον δρόμο, είτε από ντύσιμο εξαιρετικά απλό στην τελειότητά του.

Ταυτόχρονα, όμως, θέλω να δω καλές φωτογραφίες. Δεν θέλω φωτογραφίες από κινητά, τραβηγμένες στο μπαλκόνι του διαμερίσματος. Είναι χρέος του blogger να βάλει λίγη ψυχή στο έργο του, να χρησιμοποιήσει καλό εξοπλισμό και να φτιάξει κάτι αισθητικά όμορφο. Ένα concept, μια πολύ ωραία τοποθεσία.

Ακόμη, δεν θέλω να δω δέκα φωτογραφίες στη σειρά με το ίδιο ρούχο, στο ίδιο σημείο, απλά με δέκα διαφορετικές πόζες. Αυτό ξεκάθαρα προσφέρει αξία μόνο στο ψώνιο του blogger. Προτιμώ να βλέπω μια φωτογραφία, επιλεγμένη ως την καλύτερη ανάμεσα στις 100 υπόλοιπες μέτριες.

Και ας μην μείνουμε στις φωτογραφίες, για το όνομα του θεού: Κάτω από την οθόνη έχει ένα πληκτρολόγιο και μπροστά από αυτήν το κεφάλι μας. Ας γράψουμε τις (λάθος) απόψεις μας, ας μιλήσουμε για τα (παράξενα) γούστα μας, ας κάνουμε μια κριτική πάνω στο χόμπι μας, την ασχολία με το πλεγμένο και βαμμένο βαμβάκι.

Ας δώσουμε την φωνή μας, την σκέψη μας και την παράξενη άποψή μας στο κάθε blog. Ας κουραστούμε γράφοντας βράδυ στο laptop μας. Ας ξενυχτήσουμε κοιτώντας προσεκτικά για ορθογραφικά λάθη. Ας διορθώσουμε. Ας ξαναδιορθώσουμε.

Γιατί γι' αυτό bloggάρουμε: Όχι για τα ίδια τα ρούχα, αλλά για την επικοινωνία.

Η μόδα, όπως και πολλά άλλα πράγματα, είναι απλά το μέσο για να γίνουμε μέλη μιας ομάδας, ενός ακόμη κλειστού κύκλου με συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, με μεγαλύτερη αντίληψη για την αισθητική των συνδυασμών, για τα υφάσματα, για τα σχήματα των παπουτσιών.

Το fashion blogging, όπως και η ίδια η ενασχόληση με το ντύσιμο, είναι απλά μια έκφραση της ανάγκης για επικοινωνία με ομοίους.

Και τελικά, όπως και στην πραγματική ζωή, η καλή επικοινωνία έχει να κάνει με το να έχεις κάτι να πεις και με το να ξέρεις πότε να μην λες τίποτα.

ps. Χαρακτηριστικό παράδειγμά ενός blogger που εκτιμώ είναι ο Jake από το Wax-Wane. Ο Jake, αν και 19 χρονών, γράφει υπέροχα ενημερωτικά άρθρα για την ιστορία του αντρικού ρουχισμού, τα post του είναι αισθητικά όμορφα και, όταν ψωνίζεται γράφοντας για τον εαυτό του ή βάζοντας φωτογραφίες του, δεν το κάνει ξεδιάντροπα.

17 October, 2012