Οι 5 βασικές λεπτομέρειες που φτιάχνουν το τέλειο coffee shop.

Άκου το τελευταίο επεισόδιο του podcast:

Κάποιοι άνθρωποι αγαπούν τη φύση. Άλλοι αγαπούν το σπίτι τους. Ε, κάποιοι άλλοι ανώμαλοι (όπως εγώ) αποτελούν την πανίδα των coffee shops.

Αυτό γιατί αγαπάω το (online ή print) διάβασμα, το άραγμα και τον (καλό) καφέ. Επίσης, αγαπάω πολύ το έξω, οπότε το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνήσω είναι να πλυθώ, να ντυθώ και να βαρέσω ένα σπριντάκι έξω από την πόρτα του διαμερίσματος, με το νυχτερινό όνειρο ακόμη μπροστά στα μάτια μου.

Αυτά που κάνω σε μια καφετέρια, διαφέρουν από αυτό που κάνουν οι περισσότεροι. Ο πολύς κόσμος μαζεύει 3-4 άτομα, παίρνουν τον καφέ τους και μιλάνε με τις ώρες - εγώ ξεκινάω τη μέρα μόνος, με το laptop ή το iPad, διαβάζοντας τα νέα στα blogs και βγάζοντας λίγη online δουλειά.

Σαν κι εμένα υπάρχουν κι άλλοι, απλά τους βρίσκεις συνήθως στις μεγάλες πόλεις (βλέπε Αθήνα). Αν είσαι ένας από αυτούς, τότε πιθανότατα δεν σε ικανοποιεί το μέσο cafe - είναι υπερβολικά άβολο, πολύ θορυβώδες, πολύ "στημένο".

Ακόμη, επειδή οι Έλληνες επιχειρηματίες είναι οι άρχοντες της αρπαχτής, πολλά καφέ δεν έχουν ίχνος ψυχής από πίσω, πράγμα που σε κάνει να φεύγεις από το μαγαζί με μια ξινίλα.

Πελάτες, όμως, σαν κι εμάς, είναι πελάτες καλοί, γίνονται τακτικοί, διαφημίζουν το μαγαζί αν το γουστάρουν και αφήνουν με χαρά τα λεφτά τους καθημερινά, παίρνοντας και φαΐ, και δεύτερο καφέ και φέρνουν αργότερα την παρέα τους...

Αρχίζοντας, λοιπόν, να καταγράφω όλα όσα με κάνουν να αγαπήσω ένα μαγαζί, ξεκινάω με μια μικρή λίστα με τα βασικά πράγματα που θα με έκαναν να επιστρέψω για δεύτερη (και εικοστή) φορά: 1. Άνετα τραπέζια και καθίσματα: Όταν πάω σε ελληνάδικο στέκομαι όρθιος και χορεύω. Όταν πάω σε κλαμπάκι, το ίδιο. Σε καφέ, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάθομαι - και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην κάθομαι άνετα και βολικά.

Με αυτά που έχω δει, πολλές φορές αναρωτιέμαι: «Ο μαγαζάτορας έκατσε έστω και για 1 δευτερόλεπτο πάνω σε αυτήν την καρέκλα πριν την αγοράσει;»

Γιατί, είτε είναι μαζώχος με ιδιαίτερη λατρεία σε κινέζικα βασανιστήρια - είτε θέλει να μην καθόμαστε για πολύ στο μαγαζί του (και να του αδειάζουμε τη γωνιά για τους επόμενους πελάτες), αποτρέποντάς μας φυσικά και από το να ξανάρθουμε ποτέ.

Για μένα, ένα καλό coffee shop θέλει καρέκλες άνετες, που να σε ξεκουράζουν, και μεγάλα, στιβαρά τραπέζια, στα οποία να μπορώ, αν θέλω, να απλώσω το laptop μου.

2. Καλό καφέ: Δόξα στις μόδες - γιατί καμία φορά, μέσα στον χιπστερισμό, έρχεται και μια τάση που απλά βελτιώνει τα πράγματα. Και τώρα που ο κόσμος βαρέθηκε τον φραπέ και τον καμένο φρέντο, αρχίσαν οι εταιρίες καφέ να ψάχνουν πως να πουλήσουν τίποτε καινούριο και θυμήθηκαν τους speciality καφέδες.

Όχι πως ο καφές από μόνος του κάνει τίποτα: Η παραγωγή ενός καλού καφέ εξαρτάται από πολλές μεταβλητές. Αλλά φαντάζομαι πως η τάση των εμπόρων καφέ προς την ποιότητα, θα βάλει τους μαγαζάτορες να κάνουν και κάνα μάθημα στους "barista" τους πριν τους προσλάβουν.

Γιατί, κάποιες φορές τα πράγματα είναι τραγικά. Όταν μένω στο πατρικό μου, πηγαίνω μερικές φορές στα κοντινά Γιαννιτσά. Ε, κάποια μαγαζιά κάνουν τόσο κακό καφέ που αναρωτιέμαι αν οι ίδιοι έχουν πιει ποτέ στη ζωή τους. Ειλικρινά, δεν μπορώ να πιω ούτε μια γουλιά - και αυτό χωρίς να το "παίζω". Αντικειμενικά, καλύτερα να πιω βροχόνερο από το πεζοδρόμιο.

Τα third-wave-οειδή καφέ στην Ελλάδα αρχίζουν να εμφανίζονται (ευχαριστούμε το Tailor Made για όλα) και μαζί εμφανίζεται και η ελπίδα για όσους αγαπάμε τον καφέ.

3. Φιλόξενους ανθρώπους: Αν ήθελα να βλέπω μούτρα και να αντιμετωπίζω ξινή συμπεριφορά, θα έκανα σχέση.

Για να έρχομαι στο μαγαζί σου και να σε πληρώνω, φαντάζομαι πως καταλαβαίνεις ότι θέλω να περάσω μερικές όμορφες, χαλαρές στιγμές παρέα με τον αλουμινένιο έρωτά μου.

Τότε γιατί με βάζεις στην δύσκολη θέση να βλέπω τα ξινά μούτρα της δυσκοίλιας σερβιτόρας σου που προφανώς δεν θέλει να κάνει αυτή τη δουλειά;

Έχω δουλέψει μερικές φορές στο σέρβις - αρκετά για να δω εκ των έσω το πως νιώθει ο σερβιτόρος. Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν θες να είσαι ευγενικός, θα είσαι. Αν από την άλλη είσαι αρχίδι, θα είσαι πάντα.

Ρε μαγαζάτορες! Οι σερβιτόροι σας είναι το πρόσωπο του μαγαζιού σας. Πολλές φορές δεν έχω ξαναπατήσει σε κατά τα άλλα ωραία μαγαζιά λόγω της ξινίλας, ενώ αμέτρητες φορές έχω κάνει στέκια λόγω των ευγενικών ανθρώπων. Αυτά.

4. Εκτίμηση: Θα μπορούσα να γράψω εδώ δεκάδες quotes για την τσιγκουνιά. Θα μείνω όμως σε ένα:

"Freely you have taken; Freely give." ~ Matthew 10:5-10

Το ότι πηγαίνω σε ένα μαγαζί, σημαίνει αυτομάτως ότι δίνω λεφτά. Δίνω. Πάει και τελείωσε. Το θέμα, από 'δω και πέρα, είναι αν θα ξανά-δώσω.

Όταν, όμως, ένας μαγαζάτορας με βλέπει εκεί κάθε μέρα, να φέρνω άτομα, να κάνω κατανάλωση, να του διαφημίζω το μαγαζί και δεν μου δείχνει έστω και μια φορά την εκτίμησή του, τότε θα σταματήσει να μου αρέσει.

Γιατί ο πελάτης, με την παρουσία, του τιμάει το κατάστημα. Γι' αυτό και είναι κομμάτι της δουλειάς να ξέρεις το πότε και πόσο να κεράσεις, πότε να χαιρετήσεις, πότε να πεις ένα ευχαριστώ.

Μαγαζιά υπάρχουν πολλάααα - καλοί πελάτες, λίγοι. Πολύ λίγοι.

5. Καλά σνακ: Τέλος, χωρίς να είναι και απαραίτητο, αν ένα coffee shop έχει και κάτι καλό να τσιμπήσω και δεν κοστίζει όσο το να φάω σε εστιατόριο, τότε πιθανότατα θα παραγγείλω κάτι. Έτσι, και θα μείνω για περισσότερη ώρα στο μαγαζί, αυξάνοντας τις πιθανότητες να καλέσω και την παρέα μου, αλλά και θα κάνω την διπλάσια κατανάλωση χρηματικά.

Αν σερβίρεις καφέ σε κόσμο που αράζει το μεσημέρι, φτιάξε και μια καλή κουζίνα με σνακ (δεν μιλάω για πιάτα, αλλά για κανένα καλό κλαμπ, κανένα ζεστό σάντουις) γιατί κάποια στιγμή θα πεινάσουν. Και τιμολόγησέ τα χαμηλά - ο σκοπός δεν είναι να βγάλεις λεφτά, αλλά να κρατάς τον κόσμο στο μαγαζί.

Στην τελική, 50 λεπτά μπορούν να κάνουν τη διάφορά για το αν θα φάω κάτι στο μαγαζί σου, ή για το αν θα πάω στο διπλανό γυράδικο...

Αυτά - για αρχή...

Αυτές είναι οι 5 πρώτες λεπτομέρειες που μου ήρθαν στο μυαλό. Επειδή το θέμα με τρώει, θα ασχοληθώ περισσότερο σε επόμενα post με περισσότερα στοιχεία που με κάνουν "τακτικό πελάτη", με τα πράγματα που με κάνουν evangelist ενός μαγαζιού και φυσικά, με πραγματικά case studies.

Περιμένω και την δική σας άποψη για το θέμα στα σχόλια.

10 January, 2014